It's the season to be spoopy

Het is oktober en dat betekend niet alleen mijn verjaardag maar ook dat het de maand van Halloween is.
Nu vieren wij in Nederland het niet zo fanatiek als de Amerikanen en Britten en doen wij niet aan Trick-or-treating maar toch doen wij er best
wel een beetje aan.
Etalages zijn versierd met pompoenen, spinnen en webben en er zijn her en der feesten zoals Haunted Castle en Walibi Fright Nights.
Ennn dit is *het* moment om enge films te kijken... nou ja niet *te* eng natuurlijk, hihi.


Ik weet niet of ik het al eens verteld heb maar ik ben dol op campy science-fiction films en creature features. Films als Dracula (1931), Frankenstein (1931), Monster on the Campus (1958) en mijn absolute favoriet The Giant Claw (1957). 
Maar ik hou ook van gezellige klassieke horror-comedies met Bud Abbott & Lou Costello. 

Minder gezelllig maar wel altijd sfeervol en mooi gemaakt zijn Duitse stomme films uit het Weimar tijdperk zoals Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (1922) en Das Cabinet des Dr. Caligari (1920).
Het voordeel van deze films is dat ze in het bezit van  het "publieke domein" zijn en dus makkelijk op het internet te vinden zijn, eventueel zelfs op Youtube.

Keuze genoeg dus als je wel mee wilt doen met "Hoop-Tober" achtige challenges maar niet (meer) in staat bent om "echte" (torture-porn?) horror films te kijken.

Ik had me voorgenomen niet verder te gaan dan 1990 ..dat leek me het beste om slapeloze nachten te voorkomen *kuch*Event Horizon*kuch*.
Het moet tenslotte wel leuk blijven...

Bekijk hier mijn Halloween film lijst van 2015.

Riders on the Storm

Midden tussen de Maze Runner films (ik heb de tweede nog niet gezien, misschien dit weekend...hoop ik) het boek van de Maze Runner en The Scorch Trials viel mijn oog op Goodreads ineens op The Diviners serie van Libba Bray. Dezelfde schrijfster als de Gemma Doyle serie.
The Diviners is een "young adult fantasy" boek dat zich afspeelt in het New York van 1926....ja ja dat zijn dingen waar ik enthousiast over kan worden.
Het gaat over een aantal jonge mensen, de zogeheten Diviners, mensen met speciale gaven, met als hoofdpersoon Evie O'Neill.
Evie is een echte flapper die door haar ouders na een schandaal naar haar oom in New York gestuurd wordt.
Daar krijgt ze te maken met oude en nieuwe vriendschappen, feestjes, een enge bovennatuurlijke seriemoordenaar, een cult en met de liefde.
Het resultaat is een bijzonder sfeervol maar ook een griezelig boek die je niet moet lezen of luisteren als je alleen thuis bent. Zeker niet in de avond en als alle lichten uit zijn..brrr.

 luister hier naar mijn fanmix (8tracks)

Boeken of nou ja....

Als je zo dit blog leest merk je dat ik het weinig over boeken heb...dat terwijl ik toch iedere maand eentje wegwerk.
Ik ben op het moment in training voor de Dam tot Dam Wandeltocht en onderwijl luister ik graag boeken.
Ik heb een abonnement bij Audible en ik heb dit jaar al een aantal boeken geluisterd..geen ingekorte versies, nee volledige boeken.
Waaronder klassieker Breakfast at Tiffany's van Truman Capote en eeuwige favoriet Harry Potter and the Philosopher's Stone van J.K. Rowling.
Mijn laatste boek was het eerste boek van vijfdeligeThe Maze Runner serie van James Dashner. 

Ik had de film onlangs gezien en het leek me wel wat om ook het boek te luisteren. Als ik de tweede film heb gezien ben ik van plan ook daarvan het boek aan te schaffen.
Net als in de film gaat het over Thomas (in de film gespeeld door Dylan O'Brien) die door middel van een lift in een afgesloten vallei terecht met andere jongens die leven van landbouw en boerderijdieren houden.
Ze wonen daar al drie jaar en iedere maand komt er een nieuwe jongen met de lift omhoog samen met voorraden en medicatie.
Onderwijl zijn er taakverdelingen, jongens die bijvoorbeeld eten verbouwen, die het eten koken en ook jongens die het mysterieuze doolhof doorzoeken om te zien of een een ontsnapping is.
Maar Thomas is anders dan de andere jongens en dan komt er ook nog eens een meisje de dag nadat Thomas is gearriveerd met de lift naar boven. Ze heeft in haar hand een briefje met daarop geschreven dat zij de allerlaatste is die ooit nog met de lift naar boven komt.

Uiteraard is het boek een stuk uitgebreider en zijn er een aantal verschillen maar de grote lijnen komen aardig met elkaar overeen.

Net als The Hunger Games (die ik overigens wel ooit eens in de bieb had geleend en in was begonnen maar nooit heb uitgelezen) is The Maze Runner een Dystopian of in het Nederlands een "Dystopisch" verhaal. Dat wil zeggen dat er een soort ramp met de aarde gebeurd is of een oorlog is geweest en dat het gaat over hoe mensen na die ramp of oorlog leven. Een Dystopie is het tegenovergestelde van een Utopie.

Volgende week gaat het tweede deel van de filmserie in premiere, Maze Runner: The Scorch Trials. Hij gaat voornamelijk in 3d draaien maar in Amsterdam ook in 2d.

Mister Roberts (1955)

Ik had deze film al een tijdje in mijn "watchlist"staan op Letterboxd. Ik weet niet meer precies wanneer ik 'm er in had gezet en ook niet meer zeker waarom maar ik denk dat het iets heeft te maken dat William Powell en Jack Lemmon allebei een rol hebben in Mister Roberts.
Het verhaal is niet bijzonder boeiend en gaat nogal langzaam maar het acteurswerk is van grote klasse. Met name van William Powell, die zoals gewoonlijk een ondeugende twinkeling in zijn ogen heeft zoals we dat kennen van zijn Thin Man films. Dit was tevens zijn laatste film. William Powell in deze film al op leeftijd en met prachtig wit haar maar nog steeds uiterst charmant was ernstig ziek en had nogal last van de hitte en kon ook met moeite zijn teksten onthouden. Als toeschouwer merk je daar echter helemaal niets van.

Ik ben niet zo heel erg bekend met het werk van Henry Fonda, ik heb maar drie films van hem gezien (al ga ik daar verandering in brengen)  maar die vond ik in de film ook erg indrukwekkend.
Het verhaal gaat over een vrachtschip aan het einde van de tweede wereldoorlog in de Grote Oceaan, in de buurt van Hawaii.
Mister Roberts (Henry Fonda) is een officier op het marine-vrachtschip de Reluctant ziet een aantal schepen voorbij komen die naar het daadwerkelijke oorlogsgeweld vertrekken. Mister Roberts denkt dat ie op het vrachtschip niet bijzonders kan betekenen en stuurt regelmatig brieven naar de bullebak van een kapitein van het schip (James Cagney) om overgeplaatst te worden naar een ander meer spannend schip.
De matrozen van het schip zijn al heel lang aan boord en kunnen wel een verzetje gebruiken maar als ze eindelijk dan een verlof hebben gekregen dankzij Mister Roberts probeert de kapitein dit de dwarsbomen.
Dit omdat ie denkt van Mister Roberts af te kunnen dwingen geen overplaatsing brieven meer in te sturen. Maar dan  krijgen ze bericht dat in Europa de oorlog inmiddels is afgelopen....

Zoals ik hierboven al had aangeven is dit ook een film met Jack Lemmon, hij speelt de ietwat flapdrollige ensign Pulver die uiteindelijk toch zelfverzekerdheid en kracht ten toon spreidt.
Jack Lemmon heeft voor zijn rol een Oscar mogen ontvangen.

The Lone Ranger (2013)

"same!"

Ik had besloten deze  nieuwe western film te gaan kijken omdat ik na het zien van de nieuwe The Man from U.N.C.L.E. film een enorme crush op Armie Hammer heb ontwikkeld ( hij is zo verrukkelijk als Ilya ♥♥♥)  en omdat ik nu eenmaal heel erg geniet van grote cowboys...Cheyenne, Mr. Favor,  leek me deze film dus een goede keuze. 

Bovendien is The Lone Ranger gemaakt door dezelfde mensen achter The Pirates of the Caribbean films en daar zijn wij thuis nogal fan van. 

Ik kan niet zeggen dat ik niet van de film genoten heb... Armie's droge humor (♥) en Johnny Depp's Buster Keaton-achtige stone face met bijbehorende capriolen zijn erg leuk maar de film rammelt echter nogal.

Er zijn een aantal grappige momenten zoals het witte paard dat vreemde dingen doet en de voorgenoemde stunts die Tonto (Johnny Depp) en The Lone Ranger (Armie Hammer) uithalen maar de film is ook ook ERG bloederig en gewelddadig.  Je zou toch denken dat anno 2013 al dat paardengedoe met CGI op te lossen is.

Bovendien is het voor vintage westerns niet zo erg dat Indianen of netjes gezegd, Native Americans door blanke acteurs worden gespeeld, in 2013 is "redface" niet meer zo gepast...hoe leuk Johnny Depp het ook doet. Soms herinnert hij je aan die momenten in At World's End als Jack Sparrow in Davy Jones's locker opgesloten zit met verschillende versies van zichzelf en hij een pinda moet delen.
Bij de trivia van IMDB staat dat Johnny Depp gelooft dat hij zelf Native American bloed heeft aan de kant van zijn grootmoeder. Ikzelf heb in de verte o.a. Indonesisch bloed en ik weet hoe  je je daar mee verbonden kunt voelen, dus tja twijfelgeval.

Om maar te zwijgen over Butch Cavendish, de slechterik, gespeeld door William Fitchner met een gegrimeerde schises.

Daar staat dan weer tegenover dat de film tegelijk wel weer heel erg eerlijk is over het lot dat de meeste Native-Americans bevallen is. Kaalgeplukt en uitgemoord omdat ze in de weg zaten van "de vooruitgang." 

Helena Bonham-Carter en Ruth Wilson zijn allebei Britse dames die in de film met overtuiging Amerikaanse dames spelen. Vooral Helena als de roodharige hoerenmadam Red Harrington is zoals gewoonlijk een heerlijkheid om naar te kijken.

Al met al aan te raden als je van westerns houdt maar wel met een kussen (of de schouder van je geliefde) om achter te verschuilen als het te eng wordt. 

The Man from U.N.C.L.E. (2015 film)

Een tijdje geleden was ik begonnen met het schrijven van recencies maar ik had mezelf de moeilijke taak gegeven om in deze recencies nooit negatief te zijn. Iets wat mijn oma vroeger zei: “ Het is o zo makkelijk om het kroontje er af te halen maar moeilijker om het kroontje er op te zetten." Een sentiment dat ik in ere wil houden.

En nu wilde ik dus een recencie schrijven over de nieuwe The Man from U.N.C.L.E film maar dat is helemaal niet zo moeilijk want ik heb van *iedere* seconde enorm genoten.

Vorige week ofzo las ik ergens dat als je een fan bent van de vintage serie dat het een beetje wennen is omdat de film nogal anders is en dat vooral de nieuwe Illya anders is dan tv serie Illya en ik ben het daar voor het grootste gedeelte mee oneens. De enige verschillen is dat Armie Hammer een beer van een kerel is en David McCallum net aan 1 meter 70 is (schat ik.) En dat deze nieuwe Illya een zwaarder accent heeft.

Ik vind film Illya qua karakter niet zo heel anders als je er rekening mee houdt dat film Illya en film Napoleon elkaar maar net kennen en dat dit eigenlijk een “prequal” is van de serie. Deze Napoleon en Illya moeten nog aan elkaar wennen en de hechte vriendschap opbouwen die ze in de loop van de serie met elkaar opbouwen. Film Illya is net zo stoicijns als vintage Illya en moet zijn droge humor nog wat verder ontwikkelen. Er waren daarvan al want glimpjes op te vangen in zijn interactie met Gaby.
Ik ben alleen niet zo zeker van Illya's achtergrond verhaal...

Tja en Nu!Napoleon is gewoon Napoleon, hihi :) Henry Cavill is lekker net zo “smarmy” als Robert Vaughn. 

De vader van Gaby is ontvoerd en er moet contact gemaakt worden met haar oom en een gemene dame genaamd Victoria (Elizabeth Debicki). Deze gemene dame en haar organisatie (THRUSH?)  zijn in staat om dankzij Gaby's vader een nucleare bom te maken en het is belangrijk dat daar een stokje voor gestoken wordt.

Napoleon Solo (Henry Cavill), een CIA agent en Illya Kuryakin (Armie Hammer), KGB,  bevinden zich *letterlijk* eerst aan weerszijden van de (Berlijnse) muur maar worden aan elkaar gelinkt om deze  ramp te voorkomen.

Waar het voornamelijk om gaat is de vormgeving. Met name de haarstijl, make-up en kleding van Alicia Vikander als Gaby is heel erg 60s getrouw.

Maar ook de interatie van de twee U.N.C.L.E. agenten is een centraal punt van de film. Deze agenten zijn eerst nog echte vijanden van elkaar maar al snel onstaat er een soort prille “de mijne is veel groter dan de jouwe” relatie, iets wat een aantal erg grappige scenes oplevert. Om uiteindelijk te eindigen met oprecht wederzijds respect voor elkaar.

 Qua geweld is de film iets intenser dan de serie maar niet overdreven veel en een hoop gebeurt gelukkig buiten beeld en wordt er meer gesuggereerd dan dat je daadwerkelijk veel bloed en close-ups te zien krijgt.

Wat mij ook opviel was dat de score of soundtrack van de film de jaren 60 (en 70) stijl van muziek heel erg in ere heeft gehouden, compleet met bongos, iets wat elke jaren 60/70  film en tv serie liefhebber wel weet te herkennen.
En wat ook erg leuk is dat de film afsluit met mijn absolute favoriete Nina Simone liedje
Take Care Of Busines ♥

Het einde van de film doet vermoeden dat er ooit misschien een tweede deel aan gaat komen...
Laten we het hopen...alsjeblieft en driewerf  JA! 

Dude, It's Beacon Hills!

Ik heb al een tijdje niet meer "geblogged" en dat terwijl ik zoveel te vertellen heb over onze vakantie naar Salzburg en het herkijken van The Sound of Music in verband met onze vakantie en ons bezoek naar "HohenWerfen" en het zien van "Where Eagles Dare"
In plaats daarvan wil ik graag wat vertellen over mijn nieuwste verslaving. De serie Teen Wolf.
Ja ja ik weet...ik ben zelf al heeeeeeel lang geen tiener meer en ik val waarschijnlijk ver buiten de doelgroep maar de serie is zo leuk en eigenlijk best wel spannend.
Als je net als mij een paar jaar geleden ook zo verzot was op de Buffy, Charmed en Angel series zal ook deze serie je zeker ook aanspreken.
Wij hebben inmiddels alle beschikbare afleveringen (3 seizoenen) op Netflix VERSLONDEN.
en zijn aangeland in het vierde seizoen.

Uitspringer is de acteur Dylan O' Brien als "Stiles Stilinski" een naam waar we hopenlijk nog veel van gaan horen. Wat een talent heeft die jongen!

Jazz up your lingerie

Een paar keer per jaar kom je een klassieke film tegen die meteen opgenomen kan worden op de  lievelingslijst. Films die in een top 100 staan waar ook de beste klassiekers op staan, zoals in mijn geval , The Great Race en The Sound of Music op staan.


De zaterdagmorgen film van 16 mei 2015 is zo'n film.
The Smiling Lieutenant met Maurice Chevalier, Claudette Colbert en Miriam Hopkins. Van één van de beste klassieke film-regisseurs Ernst Lubitsch. De man die ook verantwoordelijk is voor The Shop Around the Corner en Design for Living.


De film begint met als de leger-kleermaker aan de deur van die bij Luitenant Nikolaus 'Niki' von Preyn komt met een rekening die betaald moet worden. Als hij bij de deur is belt hij tevergeefs een paar keer aan. Er wordt niet opengedaan. Een paar tellen later komt er een mooie blondine de trap opgelopen en aan de deur gekomen doet ze een geheim ritmisch klopje op de deur. De deur gaat onmiddellijk open.

Tegelijk gaat er naast de deur een lamp aan en even later weer uit. De mooie dame komt breed lachend de deur uitgewandeld. Even daarna zie je Niki op het bed zitten in zijn "Hugh Hefner" outfit.
Meteen is het duidelijk dat het hier om een Pre-Code gaat en dat het wordt gesuggereerd dat de dame een nachtje bij de luitenant is gebleven.

Het verhaal is een mengeling van blijspel en een sprookje met een koning en een prinses uit een fantasieland genaamd Flausenthurm. Een buurland van Oostenrijk. Waar onze luitenant Niki in het leger zit.
Op een dag zijn de koning en de prinses op bezoek in Wenen en rijden per rijtuig naar het kasteel van de keizer.   

Niki staat op wacht en lacht en knipoogt naar zijn vriendin aan de overkant maar op dat ogenblik komt het rijtuig van de koning en prinses langs en de prinses denkt dat hij naar hem lonkt.



Nikolaus 'Niki' von Preyn wordt vertolkt zoals alleen Maurice Chevalier dat kan. Hij is geweldig in het overbrengen van dubbelzinnigheden (en dat zijn er een heleboel)  maar weet toch ten alle tijden een heer te blijven.


Niki is vrouwenversierder maar ook een vrouwenliefhebber. Een man die vrouwen voor zich weet te winnen door interesse in hen en hun hobbies te tonen. Hij behandeld vrouwen die bij hem "voor het ontbijt blijven" met respect. Integendeel wil hij juist graag dat vrouwen initiatief tonen.



Stralend middelpunt zijn Claudette Colbert als Franzi, de vriendin van Niki en Miriam Hopkins als prinses Anna. Ze beginnen in eerste instantie als rivales van elkaar maar al snel dikke vriendinnetjes worden als Franzi  Anna helpt een moderne dame te worden.



The Smiling Lieutenant, gemaakt in 1931 is een sprankelende, sexy en mondaine komedie die ondanks dat ie voornamelijk over seks gaat net als Maurice Chevalier stijlvol blijft.
Liefde!










Film aanrader sites.

Ik was van plan mijn "zaterdagmorgen-film" verslag te schrijven toen ik tijdens het loggen van de film op mijn twee favoriete film sites. Letterboxd en ICeckMovies me bedacht.
Het verslag van de zaterdagmorgen film komt er nog wel aan maar eerst wilde ik het over film sites en film aanrader sites hebben.

De lente en zomer zijn naast veel fietsen en wandelen ook de tijd van een heleboel films kijken. Nu dat bijna al mijn series hun seizoensfinale hebben gehad en de "komkommertijd" ingaat is dit de kans om weer meer films te gaan kijken. Om voor een goede film te kiezen heb je soms een beetje hulp nodig.

Als je heel erg veel van lezen houdt is er o.a. Goodreads, als je vreselijk veel van muziek houdt is er Last.fm.
Sites die je als je van het ene boek of muziekstuk hebt genoten, voor jou een gelijke vinden. Meestal aan de hand van de informatie van de gebruikers van de site.
Ligt je passie in film dan zijn daar ook sites voor.

Ik zal mijn favorieten opsommen.

•  IMDB

De filmsite der filmsites. Zonder deze site konden de anderen niet bestaan.
IMDB is de site voor als je achtergrond informatie wilt hebben. Mijn lievelingsonderdeel is de trivia.

(Informatie bij de film Anna Karenina (1935))

 Jammer alleen van overbodige negativiteit op de boards die zo slecht in de gaten worden gehouden. Na 1 topic over hoe lelijk en overgewaardeerd je een acteur of film vindt weten we het wel. *gaap*

• Criticker

Een voor mij ietwat schreeuwerige site qua design, als je binnen komt staat er te veel informatie tegelijk op de site. Iets wat bij mij nogal hard binnenkomt.
Maar wat de site qua design inlevert krijg je terug in de vorm van de Film Database
Deze manier van zoeken is goed voor als je een film zoekt waar je op dat moment voor in de stemming bent.
Bijvoorbeeld een populaire Franse actie en of komedie uitgebracht tussen 1960 en  1967

• Allmovie

Professionele filmsite van  All Media Network en zustersite van AllMusic.
De persoonlijke aanraders zouden nog wat verbeterd kunnen worden. Natuurlijk, ik hou erg veel van Dreamworks en Pixar films maar ik zou graag ook wat meer aanraders voor bijvoorbeeld wat pre-code films willen zien.
Gelukkig overtreft de superieure zoekfunctie deze tekortkoming.
Je kunt niet alleen het jaartal en het genre opgeven. Je kunt ook helemaal "de bui" van de film kiezen

*voegt film toe aan "watchlist"*

• Movielens 

Bedacht door de afdeling Computerwetenschappen en techniek van de Universiteit van Minnesota. In het begin een simpel functionele site zonder een uitdrukkelijk design. Recentelijk een nieuw mooi uiterlijk gekregen zonder dat de functionaliteit achteruit is gegaan. 
Movielens is nog steeds een van de zoniet de beste aanradersite. 

Je kunt er sowieso nog steeds kiezen voor de oude site. En de altijd handig "tuner."

ICheckMovies
Een site bedacht door Nederlanders, Studio Donder te Nijmegen.
Deze site heeft een aanrader functie maar het gaat natuurlijk allemaal over de "Awards."

Hetzelfde als buttons of stickers verzamelen. Ik betwijfel of ik ooit een gouden trofee ga bemachtigen want er zijn een aantal films die ik weiger te zien. Gelukkig ben ik niet competitief ingesteld en is de enige waar ik een wedstrijdje mee doe mezelf :)
Ik ben van plan deze lente of zomer een zilveren musical trofee te winnen.

• Letterboxd

De meest serieuze, pretentieuze site en meteen ook voor mij de meest intimiderende. Op deze site rondklikken voelt een beetje hetzelfde als ik in mijn eentje de Concerto in de Utrechtse straat binnen zou wandelen.
Op Letterboxd kun je geen hapklare aanraders vinden maar moet je meer zelf op onderzoek uit. Als je een film hebt gevonden die je graag wil zien lees je van de andere gebruikers een recensie. Ook al is deze site toegankelijk voor amateurs (zoals mij) staan er vaak bij de films echte weloverwogen professionele recensies geschreven. Ik vind het leuk om deze te lezen en wat te leren over de films waar ik naar wil kijken. Soms echter zijn de recensies iets te droog wat mij betreft. Ik hou nou eenmaal waar van ik hou, ik doe niet aan "guilty pleasures" en en ben ik voor 97% ironievrij.

Letterboxd behoort tot mijn persoonlijke topsites. Ik vind het erg fijn om precies te weten op welke datum ik welke film heb gezien. Ook al gaat het om vorig jaar of het jaar ervoor.

Mijn meest huidige lijst

Ook of je de film al eens eerder hebt gezien

Grace and Frankie & Nine to Five

Mijn nieuwe favoriete Netflix serie is Grace and Frankie. Met grootheden Jane Fonda, Lily Tomlin, Sam Waterstone en Martin Sheen.
De serie is van Marta Kaufman, de bedenkster van de serie Friends en gaat over twee vrouwen op leeftijd die na veertig jaar huwelijk van hun respectieve partners te horen krijgen dat deze met elkaar willen trouwen. Sol (Sam Waterstone) en Robert (Martin Sheen) zijn advocaten en zakenpartners maar ze zijn ook meer van elkaar.
In de eerste serie (hopelijk komt er een tweede!) wordt verteld over hoe Grace (Jane Fonda)  en Frankie (Lily Tomlin)  om gaan met het verlies van hun mannen en hoe ze nu verder moeten in het leven. Bijgestaan door hun vrienden en familieleden.

Dit is niet de eerste keer dat Jane Fonda en Lily Tomlin met elkaar gewerkt hebben
Op Tumblr zag ik ook steeds plaatjes voorbij komen van de film Nine to Five, een film uit 1980 die ik ook al een flink tijdje op mijn Letterboxd "watchlist" had staan en na Grace and Frankie in een klein weekje letterlijk verslonden te hebben was deze film voor mij een logische keuze.
Niet alleen is Nine to Five een film van Jane Fonda en Lily Tomlin, in deze film is een derde hoofdrol weggelegd voor Dolly Parton.
In deze film sluiten deze van elkaar geheel verschillende vrouwen vriendschap met elkaar en nemen het samen op tegen hun incompetente seksistische baas.

 

Nine to Five is een aanrader als van verhalen met vrouwen in de hoofdrol houdt die het met van hun eigenzinnigheid, humor en hun vriendschap met elkaar het opnemen tegen de patriarchie (en wie houdt daar nou niet van :))
Ondanks dat deze film uit 1980 komt is hij nog steeds relevant.

Why do you want to dance? Why do you want to live?

Het was eigenlijk mijn plan om The Red Shoes tijdens de kerstdagen vorig jaar te kijken.
Ik had een lijstje gemaakt met films die ik bij de feestdagen vond passen.
Daar op stonden een aantal voor mij welbekende films, zoals The Wizard of Oz en Singin' in the Rain maar ook een paar die ik nog niet gezien had.

The Red Shoes is een Britse film gebaseerd op het gelijknamige sprookje van Hans Christian Andersen, eigenlijk meer een soort van parallel dan gebaseerd op.

De film gaat over een ballerina, Vicky Page, gespeeld door de echte ballerina Moira Shearer. Haar enige wens in het leven is om te dansen.

De film begint met de voorstelling van Hearts of Fire, een voorstelling waar zowel Vicky Page als Julian Craster, vertolkt door  Marius Goring¹ naar toe zijn gekomen hoewel ze elkaar nu nog niet ontmoeten. Julian is een arme muziek student en zit helemaal bovenin de zaal, oftewel de "Nosebleed section" en Vicky zit bij haar tante, Lady Neston (Irene Browne) in een loge.

Tante Neston stuurt via een bode een briefje naar Boris Lermentov, meesterlijk vertolkt door Anton Walbrook, de baas van het dansgezelschap met dezelfde naam.

Lermentov is uitgenodigd op een feestje dat door Vicky's tante is georganiseerd met de bedoeling om hem naar het gedans van Vicky te laten komen kijken...iets wat niet precies uitpakt zoals Tante Neston had bedoeld maar toch voor Vicky een kleine doorbraak wordt.

Vicky zal eerst dansen in de achtergrond (volgens mij heet dat in het klassiek ballet Corps de Ballet) maar als Prima Ballerina Irini Boronskaja (Ludmilla Tchérinazich) aankondigd dat ze zich heeft verloofd en zal stoppen met dansen, krijgt Vicky de kans om de hoofdrol te spelen in de opkomende balletvoorstelling van De Rode Schoentjes.

Boris Lermentov heeft haar zien dansen in Het Zwanenmeer en ziet wel wat in haar talent.

Onderwijl heeft Boris een nieuwe dirigent aangenomen, de jonge Craster.  Julian had naar hem geschreven omdat hij eigenlijk de componist was van Hearts of Fire. Hij was toen die avond naar het muziekstuk komen kijken (luisteren) om naar zijn professor te komen kijken. Hij en zijn medestudenent herkende in de muziek van Professor Palmer (Austin Trevor) voor hen wel heel bekende stukken.

Na een demonstratie van zijn talent geeft Lermentov Julian de kans om de muziek voor De Rode Schoentjes te schrijven. 

Tijdens de repetities zijn Vicky en Julian eerst nogal koppig tegen elkaar maar uiteindelijk bloeit er iets moois tussen hen op.

Boris, de nogal wat supercreepy, bezitterige, jaloerse en manipulatieve hork komt hier achter vind dit alles behalve leuk. Hij ontslaat Julian en laat Vicky kiezen tussen voor hem dansen en haar liefde voor Julian. Met een zeer treurige afloop.

In het originele verhaal gaat het over het weesmeisje Karin, die door een rijke dame geadopteerd is en op een dag in een winkel, tegen de zin van haar adoptiemoeder, een paar rode schoentjes koopt. Ze moet ze van de oude dame de rode gaan ruilen voor zwarte maar stiekem houdt het meisje de rode schoenen.

Op een zondag roept de oude dame het meisje bij haar om te vertellen dat ze zich niet lekker genoeg voelt om naar de kerk te gaan. Ze vraag Karin om alleen naar de kerk te gaan maar deze is ongehoorzaam en trekt in plaats van zwarte schoenen haar rode schoenen aan en in plaats van naar de kerk gaat ze naar een bal.

De schoentjes zijn echter toverschoenen en als Karin moe en uitgedanst is willen de schoenen niet meer van haar voeten loskomen. De schoentjes willen dansen en dansen en dansen en zij is genoodzaakt mee te dansen.

Totdat ze uitgeput bij een beul aankomt en die ziet er niets anders op dan haar voeten af te hakken.

Ik had vroeger cassettebandjes van Het Nieuw Rotterdam's Toneel en daar zat onder andere ook de Rode Schoentjes bij maar daar ging het verhaaltje net iets anders. Ze wilden je vast als kind niet al te veel traumatiseren dus in die versie komt Karin een oude soldaat tegen die net doet of ie de schoentjes zwart wil poetsen en dan laten ze vanzelf los.

Het zien van The Red Shoes is een must voor elke vintage filmliefhebber.

Een prachtig visuele traktatie met uiteraard een heleboel ballet, prachtige decors en kostuums.

Ik ben echter toch wel blij dat ik er tijdens de feestdagen niet aan toe was gekomen.

Vicky hakt weliswaar haar voeten er niet af, het thema van de bezitterige Lermentov en uiteindelijk Vicky's grote opoffering zijn toch wel wat erg duister voor in een tijd van het jaar waarin juist het licht centraal staat.

1 Marius Goring heeft ook meegedaan met de 1967 Doctor Who serial The Evil of the Daleks dus als het eventueel mogelijk is ga ik daar eens naar op zoek. 

"Connect the dots and beeps" 01

Ik weet niet of anderen dit spelletje ook spelen maar ik vind het heel erg leuk om via Spotify via de "Vergelijkbare artiesten” van de ene artiest naar de andere artiest te komen in een geheel ander genre.

Dus stel je voor! Voor dit spel of afspeellijst was het voor mij de uitdaging om van I Swear van All-4-One  (we hebben gisteren weer eens een keertje naar Despicable Me 2 gekeken) naar Can I Play With Madness van Iron Maiden te komen. Het aantal stappen maakt niet uit, hoe langer de playlist hoe leuker :)

Het is een leuke manier om eens naar muziek te luisteren die je normaal niet zo vaak draait. Ik luister zelf niet zo vaak naar rap of hiphop maar soms zitten daar ook best leuke dingen bij.
Ik ben nogal een grote Buffalo Springfield en Stephen Stills liefhebber en ik was prettig  verrast door nummer 15 op de lijst "He Got Game" van Public Enemy en Stephen Stills. Stephen's stem is een beetje krakerig omdat ie natuurlijk al een jaartje ouder is maar ik vind 'm nog steeds erg mooi.

luister hier


of



(+ bonus track Ace of Spades van  Motörhead)

Samen Uit en De Late Rembrandt

Sinds een tijdje ben ik lid van een groepje mensen die samen er op uit gaan, op culturele uitjes maar ook wandelingen en tripjes naar het bos of dorpjes net buiten Amsterdam horen erbij.

Ik vond het in het begin best wel spannend vanwege dat ik niet zo goed ben in sociale contacten, maar mensen die geïnteresseerd zijn in cultuur kan ik gelukkig best wel goed mee praten. 

De groep heeft zijn basis in buurtcentrum Het Claverhuis (Facebook site) op de Elandgracht en staat onder onder begeleiding van sociaal cultureel werkster Caroline Marsman (linkedIn)

Sinds kort hebben we de naam Samen Uit en zit er een Facebook site aan te komen. 

Elke eerste maandag van de maand komen wij bij elkaar (behalve met feestdagen dan schuift het een maandag op) en spreken we af wat we de komende maand gaan ondernemen.

Het eerste uitstapje waar ik ben mee geweest was naar de Late Rembrandt tentoonstelling in Het Rijksmuseum,  een tentoonstelling waar ik een paar weken eerder al naar toe was geweest maar die zeker een paar keer gezien kan worden.

Rembrandts late werk is zeer bijzonder vanwege de spiritualiteit van de Schilderijen. Zoals gebruikelijk in de zeventiende eeuw waren de onderwerpen van schilderijen vaak scenes uit bijbelse en mythologische verhalen. Rembrandt koos er vaak voor om "in te zoomen" op de mensen waar de verhalen over gingen. Zoals bijvoorbeeld het schilderij van Batseba.  

Batseba is de vrouw van Uria maar Koning David ziet haar op een dag baden en wordt verliefd op haar. Hij is zo verliefd dat hij besluit Uria naar de frontlinie van de oorlog te sturen omdat dit opzeker zijn dood betekend en dan David ongehinderd met Batseba trouwen.

Het tafereel wordt vaak afgeschilderd met de Koning, een bode en Batseba die geschrokken is maar Rembrandt koos ervoor om Batseba met een brief van David af te beelden...in tweestrijd of ze trouw zal zijn aan haar man Uria of aan de koning.

De mooie Badende Batseba hangt normaal gesproken in het Musée du Louvre in Parijs

Naast schilderijen bevat de tentoonstelling ook een aantal etsen en pentekeningen. Waarvan de meest beroemde die van Elsje Christiaens zijn. Twee pentekeningen van het ter dood veroordeelde Deense meisje vanwege de door haar gepleegde moord op haar hospita.

Deze tekeningen zijn ook behandeld in de NPO documentaire serie over De Gouden Eeuw. In de achtste aflevering Arme Elsje

De tentoonstelling van De late Rembrandt duurt nog tot 17 mei  en is helaas al helemaal volgeboekt en is het niet meer mogelijk om kaarten te bestellen. 

Als je net als mij niet goed reageert op grote drukte van mensen hoop ik dat je een kaartje voor het eerste tijdsblok hebt kunnen bemachtigen. Ik raad je aan om nadat je het trappenhuis bent ingelopen de ruimte met de tijdsbalk in te lopen en de tentoonstelling in OMGEKEERDE VOLGORDE te wandelen.

Als je in het bezit bent van een smartphone kun je via Itunes of de Google Play Store de Rijksmuseum app downloaden. Via deze app kun je de speciale Late Rembrant tour downloaden maar aangezien je je eigen route neemt kun je beter voor Zoek op nummer kiezen.. Vergeet niet een koptelefoontje mee te nemen. 

En voor de mensen die niet in het bezit zijn van een smartphone...hetzelfde geld voor als je de audiotour die je bij de balie kunt kopen voor vijf euro. Deze tour is hetzelfde als in de app en betaal je voor het lenen van het audioapparaat en de koptelefoon. Het is het zeker waard om deze audiotour te doen omdat je altijd meer informatie krijgt dan de informatie die naast de kunstwerken hangt. 

Mocht je niet voor het eerste tijdsblok gekozen te hebben of was deze al uitverkocht raad ik hetzelfde aan maar omdat dit latere blokken zijn en er dus al mensen, die de rest van de tentoonstelling gezien hebben in de laatste zalen aanwezig zullen zijn, zal het zeker drukker aanvoelen. 

Het is aan te raden om van te voren voldoende (water) te drinken. Onder het trappenhuis is een ruim en schoon toilet waar je kunt plassen en waar je even tot rust kunt komen. 

Je kunt eventjes in het traphuis blijven staan om ook even de mooie lampen te bekijken. 

Na de tentoonstelling kun je ook nog even de ruimte inwandelen tegenover de speciale Late Rembrant balie.

Rijksmuseum checklist

• Een klein tasje om spulletjes in te doen, kleine tasje mogen mee naar binnen. 
• Een flesje water ( beter niet mee naar binnen nemen en achter te laten bij de garderobe of in je kluisje) 
• Een 50 cent muntje voor een kluisje ( Je krijgt na afloop je muntje terug) 
• Snoepjes om op te sabbelen
• Je smartphone met koptelefoon ( "noice canceling" )  of vijf euro om een audiotour te kopen

Veel plezier!

Good Dame (1934)

Op zaterdag doen we de zaterdagmorgenfilm... nou ja niet altijd maar deze morgen wel.
Ik was een beetje doelloos op Tumblr mijn dash heen en weer aan het scrollen, zoals men dat wel doet en ik zag deze prachtige foto van één van mijn liefjes Fredric March voorbij komen van de film Good Dame

bedankt lars134

Een wat minder bekende Pre-code uit 1934, geregiseerd door Marion Gering waarin Fredric schittert samen met de geweldige en altijd lieflijke Sylvia Sidney.

Sylvia speelt een onschuldige showgirl, Lillian of Lillie Taylor, die ontslagen is van haar laatste baantje en terwijl ze op het kermisterrein wat rondloopt wordt haar tas gestolen en heeft ze geen geld meer om naar Chicago af te reizen.  Ze neemt noodgedwongen een baantje aan als "cooch girl" op de kermis, iets wat in het stadje waar de kermis was neergestreken verboden is vanwege dat dit onzedig wordt bevonden.

Ze heeft nog niet gedanst of de politie komt een inval doen en ze wordt gearresteerd en moet 50 dollar borg betalen, iets wat ze niet heeft.

Maar eventjes ervoor heeft ze kennis gemaakt met Mace Townsly (Fredric) een horkachtige

oplichter, die op de kermis een soort van "balletje balletje" speelt maar dan met kaarten. Fredric speelt deze rol met flair en een zwaar Chicago accent.

Al vanaf het eerste moment heeft deze Mace een zwak heeft voor haar wat hij noemt "Good Dame" en blijkt uiteindelijk toch niet zo'n hork te zijn als dat hij doet voorkomen. Hij voelt zich ook een beetje schuldig omdat haar tas niet zomaar door iemand was gestolen maar door zijn handlanger "Spats".

Met gevaar voor eigen leven scharrelt hij de 50 dollar borgtocht bij elkaar en voorkomt zo dat Lillie zes maanden in de gevangenis moet gaan zitten.

Ze wordt vrijgelaten met de opdracht van de rechter dat ze zo snel mogelijk de stad verlaat en anders moet ze toch nog het gevang in.

De nogal louche baas van de kermis, daar waar het geld vandaan was gestolen, laat dat niet op zijn kop zitten en zet Lillie de trein uit en Mace die anders waarschijnlijk in elkaar zou worden of erger springt eruit.

Op elkaar aangewezen zetten Mace en Lillie  samen een zwendeltje op en proberen zo wat geld te verdienen om Lillie de stad uit te krijgen. Maar willen ze eigenlijk wel afscheid van elkaar nemen?

IMDB staat deze film onder drama maar ik vond 'm eigenlijk meer onder romantische komedie met drama en misdaad elementen vallen. Voornamelijk door de woordenwisselingen die Lillie en Mace met elkaar hebben.

Mace: Hello, Townie.
Lillie: The big insurance shot. Pick up your feet and walk with them, Wisey.
Mace: Listen, baby, I'm hep now.
Lillie: To what?
Mace Your gag. You're a chorine. Why the sleigh ride?
Lillie: Maybe I thought you were Santa Claus.
Mace: Do I look like Santa Claus?
Lillie: You look like something I don't believe in.
Mace: Crackin' dame, eh?
Lillie: Oh, I crack a nut from time to time.
Mace: Why didn't you tell me you was a chorine?
Lillie: You were too young to be told.
Mace: Well, I been places.
Lillie: Yeah but I bet never to the same place twice. Guys like you think just because a girl's in the chorus all you gotta do is buy her a dish of chow mein.
Mace: Listen, I was ready to shoot the bankroll on you. It ain't my fault if you short change yourself.

Voor mij was het een goede keuze voor de zaterdag morgen en ik heb 'm op Letterboxd een hartje gegeven omdat ik van heb genoten maar ik denk dat je wel een beetje een Fredric March en Sylvia Sydney fan moet zijn om 'm te kunnen waarderen.

The Avengers: Age of Ultron

Ik heb het al eens eerder vermeld maar ik zal ik het nu nog maar eens doen...
Ik hou er niet van dat de meeste leuke (blockbuster) films die tegenwoordig in de bios draaien in 3d zijn.
Hoewel ik er niet zoveel problemen mee heb als een vriendinnetje die blind is aan één oog (waardoor 3d gewoon niet werkt, probeer maar eens één oog dicht te doen dan zul je zien dat de diepte verdwijnt) en mijn andere vriendinnetje die epilepsie heeft, krijg ik persoonlijk van 3d "alleen maar" hoofdpijn en is het nogal vermoeiend vanwege de vele prikkels die op me af komen. Daar komt ook nog eens bij dat ik een brildrager ben en het gewoon ook super oncomfortabel is om met twee brillen op je neus te zitten.
Helaas draait de nieuwste Marvel film, The Avengers: Age of Ultron niet in 2d dus zit er als fan en volger van Agents of S.H.I.E.L.D. niets anders op dan toe te geven en met voldoende drinken en een doos Paracetamol naar de bioscoop te togen.

De brillen die we al eerder voor Star Trek: Into Darkness hadden gekocht waren ook geschikt voor deze voorstelling dus konden we die gewoon hergebruiken en konden we zo twee euro besparen. Helaas betekend "voldoende drinken" ook een volle blaas op een ongelegen moment en omdat er in Pathé de Munt geen pauzes zijn moest ik een stukje film missen toen ik razendsnel naar boven en weer terug moest rennen om een plas te doen.

De film zelf was erg leuk, ik weet niet zo goed hoe ik 'm kan beschrijven zonder spoilers maar ik ga het toch proberen.

Het was waarschijnlijk moeilijk om de eerste Avengers film te evenaren en daarom denk ik dat Joss Whedon er voor heeft gekozen de karakters, de "mensen"  achter de Avengers wat meer uit te diepen. Hierdoor ontstaat er meer binding tussen de toeschouwer en de karakters en als fervente Buffy fan weet ik als geen ander hoe "gemeen" Joss Whedon kan zijn dus was ik de hele tijd bang dat een lid van het team er aan zou gaan.

"The Big Bad", om maar even in Buffy sferen te blijven, wordt vertolkt door James Spader, van wie ik al hou sinds White Palace.  Die zowel fysiek (Gollem style) als met zijn prachtige fluwelen stem aan robot Ultron diepte geeft zoals alleen James Spader dat kan ♥

Daarnaast maken we kennis (voor wie de comics niet kennen of voor wie Captain America: The Winter Soldier niet helemaal uit heeft gezien) met een aantal nieuwe coole karakters, zijn er grootse gevechten, stoere stunts en lekker veel explosies en lazers en er is zelfs af en toe een beetje romantiek...een beetje vreemde "Heb ik soms iets gemist?" romance maar toch dankzij hoe het uiteindelijk is aangepakt zeker niet onaangenaam.

En natuurlijk zoals altijd de cameo van "Stan the man" 

Al met al was deze film toch best wel de moeite waard. 

Joan Baez

Ik heb deze gevonden in één van de kringloopwinkels hier in Amsterdam Noord, Kringloop Milieu Brigade aan de Slijperweg nr. 18.

Voor maar een euro!
Volgens de hoes en Discogs is dit een Duitse versie van haar eerste lp, uitgebracht in 1960  maar bij Discogs staat niet van wanneer maar aangezien hij gewoon van “Vanguard” is en de staat van de lp denk ik dat het toch echt wel een échte jaren 60 vondst is.
Joan Baez is al een tijdje een lievelings-zangeres van mij, vanwege haar hoge stemgeluid en manier van zingen. Ik zing altijd erg graag een riedeltje met haar mee.
Op deze lp staat  Silver Dagger wat naast Diamonds And Rust (over haar problematische relatie met Bob Dylan) een favoriet liedje is.
Silver Dagger is een tradioneel volksliedje dat gaat over een moeder die haar dochter wil beschermen tegen hartzeer.

Don't sing love songs; you'll wake my mother
She's sleeping here, right by my side
And in her right hand, a silver dagger
She says that I can't be your bride.

All men are false, says my mother
They'll tell you wicked, lovin' lies
The very next evening, they'll court another
Leave you alone to pine and sigh.

My daddy is a handsome devil
He's got a chain five miles long
And on every link a heart does dangle
Of another maid he's loved and wronged.

Go court another tender maiden
And hope that she will be your wife
For I've been warned and I've decided
To sleep alone all of my life.

Gidget (1959)

Sally Field

Onderwijl te maken te hebben met wat persoonlijk gedoe, het starten met het kijken van het derde seizoen van The Man from U.N.C.L.E., bingewatching Unbreakable Kimmy Schmidt op Netflix en het ontwikkelen van een ernstige crush op ALLE VIER de musketiers van de BBC serie The Musketeers  heb ik het voor mekaar gekregen verslaafd te raken aan de tv-serie Gidget. Sally Field haar eerste rol.

De echte  "Gidget", Kathy Kohner

Vanwege al die series had ik al een tijdje geen films meer gezien en vond ik het wel weer eens tijd. 
Dus had ik besloten de eerste film, waar het Gidget fenomeen mee is begonnen, te proberen. Na de deze film en voor de serie komen nog Gidget Goes to Rome (1963) en Gidget Goes Hawaiian (1961)

Gidget is een portmanteau van girl en midget. Deze bijnaam dankt ze aan het feit dat ze nogal klein van stuk is. Het is gebaseerd op een echt meisje, Kathy Kohner, en haar avonturen in de Californische surf scene in de jaren 50. Haar vader, Frederick Kohner heeft over haar leven een aantal boeken geschreven en daar zijn dan de films en de serie weer op gebaseerd.



Terwijl de tv-serie  zich afspeelt in het midden van de jaren 60 is de speelfilm van de late jaren vijftig en hij voelt ook echt 50s aan. Gidget wordt in de eerste film gespeeld door een supersnoezige Sandra Dee,  ja diezelfde van het Grease liedje!

Hoewel ik wel denk dat de film voor die tijd best wel modern was. Ik heb nog verder geen andere film uit de jaren 50 gezien waar meisjes zo openlijk over seks praten, je weet wel in die Amerikaanse jongeren films dat ze het hebben over "1st base"...en over borsten en hoe je grotere kan krijgen. 

Ik was ook soort van verbaasd dat Gidget in de film een moeder heeft. Die ook best wel ruimdenkend is . In de tv serie er is geen moeder, maar ze heeft een zus en een voor psychologie lerende zwager.Ennn een vader en in de serie is hij de ruimdenkende. 

 

Sandra Dee

Gidget (1959) was alleen maar vernieuwend omdat het één van de of DE eerste film was die surf cultuur liet zien maar verder is ie toch wel wat zoetig en ook redelijk voorspelbaar. Je ziet al van mijlen ver aankomen wat er gaat gebeuren en wie met wie gaat zoenen maar dat is helemaal niet zo erg. Ik raad deze film aan voor grijze saaie zondagmiddagen om deze wat minder saai en grijs te maken.