A Star Is Born (1937)

Het is alweer een flinke tijd geleden dat ik voor het laatst een "zaterdagmorgenfilm" deed en er over blogde.
En is ook niet de eerste zaterdag van de maand, maar goed....

Een van de persoonlijke challenges of "goede voornemens" van dit jaar zijn een aantal persoonlijke challenges, waaronder *alle* films proberen te kijken met Marilyn Monroe en alle afleveringen van the Monkees en the Partridge Family weer eens kijken.
Omdat ik het de laatste tijd nogal druk heb was de eerste challenge van het jaar een kleintje; alle versies van A Star Is Born kijken.
De eerste van de drie (binnenkort vier) is met Fredric March dus dat was een makkie.
Bovendien zijn de rechten van deze versie vervallen dus is hij in zijn geheel te zien op Youtube.


De film gaat over Esther Victoria Blodgett of Vicki Lester, gespeeld door Janet Gaynor, een meisje dat graag filmster wil worden en naar Hollywood afreist om beroemd te worden.
Het wil eerst nog niet zo lukken want iedereen wil graag acteur of actrice worden maar dan ontmoet ze Norman Main (Fredric March) en hij zorgt ervoor dat ze een rolletje krijgt in zijn film.
De twee worden ook verliefd en gaan trouwen maar al gauw wordt Vicki beroemder dan haar man en daarbij is hij ook nog eens een stevige alcoholist.

Vicki's ster is reizende terwijl Norman steeds verder de afgrond inzakt.
Hij probeert nog een keertje van de drank af te komen en schrijft zichzelf in bij een ontwenningskliniek maar helaas tevergeefs.
Hij is kort even afgekickt van de drank maar als hij met zijn falende carrière wordt geconfronteerd wordt begint hij al snel weer met drinken.

A Star is born is romantisch maar ook verdrietig en een satire op Hollywood. Het laat zien hoe hard het leven in de filmindustrie eigenlijk is en hoe snel je in de vergetelheid kunt raken.
Ik was zoals gewoonlijk weer onder de indruk van de acteerprestaties van Fredric March maar ook Janet Gaynor geeft een prachtige staaltje weg. Sunrise en 7th Heaven er op gezet. Een film waar deze dame een Oscar voor heeft mogen ontvangen, De allereerste die een actrice ooit heeft mogen ontvangen. Grappig detail is dat in A Star is Born deze zelfde Oscar een verschijning maakt.
Ik had haar nog niet eerder zien acteren en geheel tegen mijn voornemens in eerst een aantal films van mijn "watchlist" te kijken voor ik er nieuwe aan toevoeg, heb ik de films

Verder zijn te zien in deze film: Adolphe Menjou (Morocco en You Were Never Lovelier) en Lionel Stander die ik ken van één van mijn lievelingsfilms Mr. Deeds Goes To Town en van de Danny Kaye Radio Show ("Stanislavski, what is that Stanislavski...Van Johnson spelled backwards?")

Hierna: A Star Is Born uit 1954 met Judy Garland, James Mason en Jack Carson

It's the season to be spoopy

Het is oktober en dat betekend niet alleen mijn verjaardag maar ook dat het de maand van Halloween is.
Nu vieren wij in Nederland het niet zo fanatiek als de Amerikanen en Britten en doen wij niet aan Trick-or-treating maar toch doen wij er best
wel een beetje aan.
Etalages zijn versierd met pompoenen, spinnen en webben en er zijn her en der feesten zoals Haunted Castle en Walibi Fright Nights.
Ennn dit is *het* moment om enge films te kijken... nou ja niet *te* eng natuurlijk, hihi.


Ik weet niet of ik het al eens verteld heb maar ik ben dol op campy science-fiction films en creature features. Films als Dracula (1931), Frankenstein (1931), Monster on the Campus (1958) en mijn absolute favoriet The Giant Claw (1957). 
Maar ik hou ook van gezellige klassieke horror-comedies met Bud Abbott & Lou Costello. 

Minder gezelllig maar wel altijd sfeervol en mooi gemaakt zijn Duitse stomme films uit het Weimar tijdperk zoals Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (1922) en Das Cabinet des Dr. Caligari (1920).
Het voordeel van deze films is dat ze in het bezit van  het "publieke domein" zijn en dus makkelijk op het internet te vinden zijn, eventueel zelfs op Youtube.

Keuze genoeg dus als je wel mee wilt doen met "Hoop-Tober" achtige challenges maar niet (meer) in staat bent om "echte" (torture-porn?) horror films te kijken.

Ik had me voorgenomen niet verder te gaan dan 1990 ..dat leek me het beste om slapeloze nachten te voorkomen *kuch*Event Horizon*kuch*.
Het moet tenslotte wel leuk blijven...

Bekijk hier mijn Halloween film lijst van 2015.

Riders on the Storm

Midden tussen de Maze Runner films (ik heb de tweede nog niet gezien, misschien dit weekend...hoop ik) het boek van de Maze Runner en The Scorch Trials viel mijn oog op Goodreads ineens op The Diviners serie van Libba Bray. Dezelfde schrijfster als de Gemma Doyle serie.
The Diviners is een "young adult fantasy" boek dat zich afspeelt in het New York van 1926....ja ja dat zijn dingen waar ik enthousiast over kan worden.
Het gaat over een aantal jonge mensen, de zogeheten Diviners, mensen met speciale gaven, met als hoofdpersoon Evie O'Neill.
Evie is een echte flapper die door haar ouders na een schandaal naar haar oom in New York gestuurd wordt.
Daar krijgt ze te maken met oude en nieuwe vriendschappen, feestjes, een enge bovennatuurlijke seriemoordenaar, een cult en met de liefde.
Het resultaat is een bijzonder sfeervol maar ook een griezelig boek die je niet moet lezen of luisteren als je alleen thuis bent. Zeker niet in de avond en als alle lichten uit zijn..brrr.

 luister hier naar mijn fanmix (8tracks)

Boeken of nou ja....

Als je zo dit blog leest merk je dat ik het weinig over boeken heb...dat terwijl ik toch iedere maand eentje wegwerk.
Ik ben op het moment in training voor de Dam tot Dam Wandeltocht en onderwijl luister ik graag boeken.
Ik heb een abonnement bij Audible en ik heb dit jaar al een aantal boeken geluisterd..geen ingekorte versies, nee volledige boeken.
Waaronder klassieker Breakfast at Tiffany's van Truman Capote en eeuwige favoriet Harry Potter and the Philosopher's Stone van J.K. Rowling.
Mijn laatste boek was het eerste boek van vijfdeligeThe Maze Runner serie van James Dashner. 

Ik had de film onlangs gezien en het leek me wel wat om ook het boek te luisteren. Als ik de tweede film heb gezien ben ik van plan ook daarvan het boek aan te schaffen.
Net als in de film gaat het over Thomas (in de film gespeeld door Dylan O'Brien) die door middel van een lift in een afgesloten vallei terecht met andere jongens die leven van landbouw en boerderijdieren houden.
Ze wonen daar al drie jaar en iedere maand komt er een nieuwe jongen met de lift omhoog samen met voorraden en medicatie.
Onderwijl zijn er taakverdelingen, jongens die bijvoorbeeld eten verbouwen, die het eten koken en ook jongens die het mysterieuze doolhof doorzoeken om te zien of een een ontsnapping is.
Maar Thomas is anders dan de andere jongens en dan komt er ook nog eens een meisje de dag nadat Thomas is gearriveerd met de lift naar boven. Ze heeft in haar hand een briefje met daarop geschreven dat zij de allerlaatste is die ooit nog met de lift naar boven komt.

Uiteraard is het boek een stuk uitgebreider en zijn er een aantal verschillen maar de grote lijnen komen aardig met elkaar overeen.

Net als The Hunger Games (die ik overigens wel ooit eens in de bieb had geleend en in was begonnen maar nooit heb uitgelezen) is The Maze Runner een Dystopian of in het Nederlands een "Dystopisch" verhaal. Dat wil zeggen dat er een soort ramp met de aarde gebeurd is of een oorlog is geweest en dat het gaat over hoe mensen na die ramp of oorlog leven. Een Dystopie is het tegenovergestelde van een Utopie.

Volgende week gaat het tweede deel van de filmserie in premiere, Maze Runner: The Scorch Trials. Hij gaat voornamelijk in 3d draaien maar in Amsterdam ook in 2d.

Mister Roberts (1955)

Ik had deze film al een tijdje in mijn "watchlist"staan op Letterboxd. Ik weet niet meer precies wanneer ik 'm er in had gezet en ook niet meer zeker waarom maar ik denk dat het iets heeft te maken dat William Powell en Jack Lemmon allebei een rol hebben in Mister Roberts.
Het verhaal is niet bijzonder boeiend en gaat nogal langzaam maar het acteurswerk is van grote klasse. Met name van William Powell, die zoals gewoonlijk een ondeugende twinkeling in zijn ogen heeft zoals we dat kennen van zijn Thin Man films. Dit was tevens zijn laatste film. William Powell in deze film al op leeftijd en met prachtig wit haar maar nog steeds uiterst charmant was ernstig ziek en had nogal last van de hitte en kon ook met moeite zijn teksten onthouden. Als toeschouwer merk je daar echter helemaal niets van.

Ik ben niet zo heel erg bekend met het werk van Henry Fonda, ik heb maar drie films van hem gezien (al ga ik daar verandering in brengen)  maar die vond ik in de film ook erg indrukwekkend.
Het verhaal gaat over een vrachtschip aan het einde van de tweede wereldoorlog in de Grote Oceaan, in de buurt van Hawaii.
Mister Roberts (Henry Fonda) is een officier op het marine-vrachtschip de Reluctant ziet een aantal schepen voorbij komen die naar het daadwerkelijke oorlogsgeweld vertrekken. Mister Roberts denkt dat ie op het vrachtschip niet bijzonders kan betekenen en stuurt regelmatig brieven naar de bullebak van een kapitein van het schip (James Cagney) om overgeplaatst te worden naar een ander meer spannend schip.
De matrozen van het schip zijn al heel lang aan boord en kunnen wel een verzetje gebruiken maar als ze eindelijk dan een verlof hebben gekregen dankzij Mister Roberts probeert de kapitein dit de dwarsbomen.
Dit omdat ie denkt van Mister Roberts af te kunnen dwingen geen overplaatsing brieven meer in te sturen. Maar dan  krijgen ze bericht dat in Europa de oorlog inmiddels is afgelopen....

Zoals ik hierboven al had aangeven is dit ook een film met Jack Lemmon, hij speelt de ietwat flapdrollige ensign Pulver die uiteindelijk toch zelfverzekerdheid en kracht ten toon spreidt.
Jack Lemmon heeft voor zijn rol een Oscar mogen ontvangen.

The Lone Ranger (2013)

"same!"

Ik had besloten deze  nieuwe western film te gaan kijken omdat ik na het zien van de nieuwe The Man from U.N.C.L.E. film een enorme crush op Armie Hammer heb ontwikkeld ( hij is zo verrukkelijk als Ilya ♥♥♥)  en omdat ik nu eenmaal heel erg geniet van grote cowboys...Cheyenne, Mr. Favor,  leek me deze film dus een goede keuze. 

Bovendien is The Lone Ranger gemaakt door dezelfde mensen achter The Pirates of the Caribbean films en daar zijn wij thuis nogal fan van. 

Ik kan niet zeggen dat ik niet van de film genoten heb... Armie's droge humor (♥) en Johnny Depp's Buster Keaton-achtige stone face met bijbehorende capriolen zijn erg leuk maar de film rammelt echter nogal.

Er zijn een aantal grappige momenten zoals het witte paard dat vreemde dingen doet en de voorgenoemde stunts die Tonto (Johnny Depp) en The Lone Ranger (Armie Hammer) uithalen maar de film is ook ook ERG bloederig en gewelddadig.  Je zou toch denken dat anno 2013 al dat paardengedoe met CGI op te lossen is.

Bovendien is het voor vintage westerns niet zo erg dat Indianen of netjes gezegd, Native Americans door blanke acteurs worden gespeeld, in 2013 is "redface" niet meer zo gepast...hoe leuk Johnny Depp het ook doet. Soms herinnert hij je aan die momenten in At World's End als Jack Sparrow in Davy Jones's locker opgesloten zit met verschillende versies van zichzelf en hij een pinda moet delen.
Bij de trivia van IMDB staat dat Johnny Depp gelooft dat hij zelf Native American bloed heeft aan de kant van zijn grootmoeder. Ikzelf heb in de verte o.a. Indonesisch bloed en ik weet hoe  je je daar mee verbonden kunt voelen, dus tja twijfelgeval.

Om maar te zwijgen over Butch Cavendish, de slechterik, gespeeld door William Fitchner met een gegrimeerde schises.

Daar staat dan weer tegenover dat de film tegelijk wel weer heel erg eerlijk is over het lot dat de meeste Native-Americans bevallen is. Kaalgeplukt en uitgemoord omdat ze in de weg zaten van "de vooruitgang." 

Helena Bonham-Carter en Ruth Wilson zijn allebei Britse dames die in de film met overtuiging Amerikaanse dames spelen. Vooral Helena als de roodharige hoerenmadam Red Harrington is zoals gewoonlijk een heerlijkheid om naar te kijken.

Al met al aan te raden als je van westerns houdt maar wel met een kussen (of de schouder van je geliefde) om achter te verschuilen als het te eng wordt. 

The Man from U.N.C.L.E. (2015 film)

Een tijdje geleden was ik begonnen met het schrijven van recencies maar ik had mezelf de moeilijke taak gegeven om in deze recencies nooit negatief te zijn. Iets wat mijn oma vroeger zei: “ Het is o zo makkelijk om het kroontje er af te halen maar moeilijker om het kroontje er op te zetten." Een sentiment dat ik in ere wil houden.

En nu wilde ik dus een recencie schrijven over de nieuwe The Man from U.N.C.L.E film maar dat is helemaal niet zo moeilijk want ik heb van *iedere* seconde enorm genoten.

Vorige week ofzo las ik ergens dat als je een fan bent van de vintage serie dat het een beetje wennen is omdat de film nogal anders is en dat vooral de nieuwe Illya anders is dan tv serie Illya en ik ben het daar voor het grootste gedeelte mee oneens. De enige verschillen is dat Armie Hammer een beer van een kerel is en David McCallum net aan 1 meter 70 is (schat ik.) En dat deze nieuwe Illya een zwaarder accent heeft.

Ik vind film Illya qua karakter niet zo heel anders als je er rekening mee houdt dat film Illya en film Napoleon elkaar maar net kennen en dat dit eigenlijk een “prequal” is van de serie. Deze Napoleon en Illya moeten nog aan elkaar wennen en de hechte vriendschap opbouwen die ze in de loop van de serie met elkaar opbouwen. Film Illya is net zo stoicijns als vintage Illya en moet zijn droge humor nog wat verder ontwikkelen. Er waren daarvan al want glimpjes op te vangen in zijn interactie met Gaby.
Ik ben alleen niet zo zeker van Illya's achtergrond verhaal...

Tja en Nu!Napoleon is gewoon Napoleon, hihi :) Henry Cavill is lekker net zo “smarmy” als Robert Vaughn. 

De vader van Gaby is ontvoerd en er moet contact gemaakt worden met haar oom en een gemene dame genaamd Victoria (Elizabeth Debicki). Deze gemene dame en haar organisatie (THRUSH?)  zijn in staat om dankzij Gaby's vader een nucleare bom te maken en het is belangrijk dat daar een stokje voor gestoken wordt.

Napoleon Solo (Henry Cavill), een CIA agent en Illya Kuryakin (Armie Hammer), KGB,  bevinden zich *letterlijk* eerst aan weerszijden van de (Berlijnse) muur maar worden aan elkaar gelinkt om deze  ramp te voorkomen.

Waar het voornamelijk om gaat is de vormgeving. Met name de haarstijl, make-up en kleding van Alicia Vikander als Gaby is heel erg 60s getrouw.

Maar ook de interatie van de twee U.N.C.L.E. agenten is een centraal punt van de film. Deze agenten zijn eerst nog echte vijanden van elkaar maar al snel onstaat er een soort prille “de mijne is veel groter dan de jouwe” relatie, iets wat een aantal erg grappige scenes oplevert. Om uiteindelijk te eindigen met oprecht wederzijds respect voor elkaar.

 Qua geweld is de film iets intenser dan de serie maar niet overdreven veel en een hoop gebeurt gelukkig buiten beeld en wordt er meer gesuggereerd dan dat je daadwerkelijk veel bloed en close-ups te zien krijgt.

Wat mij ook opviel was dat de score of soundtrack van de film de jaren 60 (en 70) stijl van muziek heel erg in ere heeft gehouden, compleet met bongos, iets wat elke jaren 60/70  film en tv serie liefhebber wel weet te herkennen.
En wat ook erg leuk is dat de film afsluit met mijn absolute favoriete Nina Simone liedje
Take Care Of Busines ♥

Het einde van de film doet vermoeden dat er ooit misschien een tweede deel aan gaat komen...
Laten we het hopen...alsjeblieft en driewerf  JA!