Amour, Amour, je t'aime tant

Charles Perrault oftewel Moeder de Gans heeft een flinke stempel gezet op vele sprookjes. Wie kent er niet het verschil tussen de toch best wel gruwelijke versie van Assepoester en de versie van Perrault?
In de Grimm versie komt de goede petemoei helemaal niet voor en in plaats daarvan wordt Assepoes geholpen door de geest van haar moeder via een boom in de tuin en de daarin wonende duiven.
Maar het meest opmerkelijke stukje is toch wel als in de Grimm versie de prins het het muiltje langskomt om het te laten passen dat de gemene stiefmoeder tegen haar eigen dochters opdraagt een stuk van respectievelijk hun hiel en tenen af te hakken omdat ze als ze eenmaal koningin zijn toch niet meer hoeven te lopen.

Verwant aan het Assepoester verhaal is Ezelsvel oftewel Peau d'âne of Donkeyskin, een sprookje over koning die op het sterfbed van zijn mooie vrouw beloofd dat als hij hertrouwd dat hij dit met een vrouw doet die minstens zo mooi is als zij.
Na een periode van eenzaamheid en verdriet besluit hij dat het toch tijd is om te hertrouwen en het hele land wordt afgezocht naar een vrouw die net zo mooi is als de wijlen koningin maar helaas...
Er zijn in het hele koninkrijk geen mooie vrouwen te vinden maar dan valt het oog van de koning op zijn dochter (ewwwww!!! maar echt ja serieus zijn EIGEN dochter wtf!!??) en vraagt haar ten huwelijk.
In het sprookje is de prinses hier nogal van geschrokken en "wierp zich aan de voeten van haar vader, de koning, en bezwoer hem, met al de kracht van haar geest, om haar niet tot zulk een misdaad te dwingen"

Haar petemoei is het met haar hier over eens en besluit haar te helpen en verteld haar dat ze een aantal wensen moet uitspreken tegenover de koning in de hoop hem te ontmoedigen. Na een aantal redelijk normale wensen over jurken vraagt zij haar vader om een ezelsvel, niet zomaar dat van een gewone ezel maar de vel van zijn goud en juwelen poepende "ezeltjes strekje"

Dit ezelsvel helpt haar zich te vermommen en uiteindelijk om te ontsnappen. De prinses vlucht naar een naburig koninkrijk en gaat daar aan het werk in de keuken en iedereen vind haar maar lelijk en vies.
Maar dan op een dag als de prinses haar ezelsvel eens heeft afgeworpen ziet de prins van het land haar en wordt verliefd op haar, zo erg dat hij aan niets anders meer kan denken en zwak ziek en misselijk wordt.

Het enige wat nog kan helpen is een cake gebakken door de prinses. De prinses ziet de prins wel zitten en bakt voor hem een cake en verstopt haar ring in het baksel.

De prins vindt de ring (hij stikt er bijna in) en laat omroepen dat hij zal trouwen met het meisje dat de ring past.

Nou ja iedereen die het Assepoester verhaal kent weet dus wel hoe het af gaat lopen.

Nu heb ik onlangs de musical Peau d'âne gekeken en in die film viel het me op dat de prinses niet zo hard tegenstribbelt als ze eigelijk zou moeten en dat haar petemoei harder protesteert dan de prinses. Aan het einde van de film snap je ook een beetje waarom..behalve dan dat ik me niet voor kan stellen dat er nog iemand zo gek is met zo'n vieze vent te trouwen...koning of niet.

Peau d'âne is nogal psychedelisch (tja eind jaren 60, begin jaren 70) en heeft een hoog "wtf ben ik aan het kijken?!?!" gehalte maar is ondanks of misschien wel mede dankij dit een lust voor het oog.
De decors en kostuums hebben weelderige snoepkleuren en Catherine Deneuve is het stralende middelpunt vooral als ze haar "jurk als de zon" aanheeft.
Regisseur Jaques Demy liet zich inspireren door een eerdere sprookjesfilm namelijk Jean Cocteau's La Belle et la Bête, iets wat terug te vinden is in de slow motion en teruggedraaide scenes. Alsook het casten van Jean Marais als de koning.

Al met al toch best wel een aanrader en een goede film om een druilerige zondagmiddag op te fleuren.

Ben je lid van Spotify?

Dan kun je naar de muziek van Peau d'âne luisteren.

"Je zal het maar moeten afwassen..."

Dat is wat een vriendinnetje van mij zei toen we net z'n tweeën door de zalen van de Amsterdamse Hermitage wandelden om het porseleinwerk van de Romanov's te bezichtigen, aangevuld met het vaatwerk van "onze eigen Oranjes" en het servies van dat Josef Stalin voor zijn 25-jarig regeringsjubileum had gekregen van de arbeiders van het Hongaarse Ministerie van Zware Industrie.
Een servies wat hij overigens nooit gebruikt heeft en dat na zijn dood aan de Hermitage gebracht is. Het is nu voor de eerste keer in het buitenland tentoongesteld
Grappig detail is trouwens het rode sterretje dat op alles aangebracht is, het welbekende teken van communisme.

In de grote zaal na dat je de trap op bent gegaan zijn en aantal tafels tentoongesteld met het servies van de Tsaren, weelderig gedecoreerd met o.a. opgezette pauwen (hopelijk uit hunzelf dood neergevallen en niet vermoord alleen om als versiering te dienen) een soort nepbloementuin met een pergola.

De rest van de tentoonstelling valt helaas een beetje tegen want wat er "beneden" te zien is op nog een gedekte tafel boven en het bovengenoemd servies van Stalin na wel zo'n beetje wat er te zien is. Het is verder opgevuld met twee ruimtes met beamers die fragmenten van de film Russkiy kovcheg laten zien en wanden met uitvergrote foto's en tekst.
Toch is het alleen voor de grote zaal al wel de moeite waard om even langs de Hermitage te gaan.

Je hebt nog even de tijd want de tentoonstelling loopt pas af volgend jaar maart.

Als je vroeg bent kun je daarna nog even iets verder wandelen richting Het Joods Historisch Museum en/of de Portugese synagoge en daar nog even wat interessants te bekijken.
Of anders als je zin hebt in iets geheel anders kun je even langs het Waterlooplein om daar iets moois te scoren bij een van de kraampjes of nabijgelegen tweedehands winkeltjes.