Elk jaar probeer ik zoveel mogelijk films uit verschillende tijdperken te kijken.
Ik zou kunnen zeggen dat dit is om awards bij icheckmovies te winnen maar veel films die ik kijk staan eigenlijk niet zo hoog in de lijsten.
Van de 3 films die ik in deze 1970's editie van "Top 3 van de beste films die ik in 2013 heb gezien" staat Harold and Maude in de meeste "officiële" lijsten, The Goodbye Girl staat in maar drie en Butterflies Are Free in geen eentje.
The Goodbye Girl (1977)
Eigenlijk ben ik een beetje aan het valsspelen want dit was niet de eerste keer dat ik deze film heb
gezien, ik heb 'm ooit heeeeeeel lang geleden samen met mijn moeder op tv gezien, heel HEEL lang geleden
Ik was misschien was ik iets van 10 of 11 ofzo en dat is wat jong om de film echt helemaal goed te kunnen begrijpen.
Daarom mag ik 'm van mezelf als eerste keer tellen want het enige wat ik me kon herinneren was dat Richard Dryfuss zijn karakter Garfield van zijn achternaam heette en dat weet ik omdat ik vroeger (en misschien nog wel een beetje) verzot was van de strip met de dikke kat met dezelfde naam.
The Goodbye Girl is een romantische komedie over een moeder, Paula en dochter, Lucy (Marsha Mason en Quinn Cummings) die
in een appartement wonen dat door de ex-vriend zonder waarschuwing is verhuurd aan Elliot Garfield, net als de ex-vriend ook een acteur.
Eerst wil Paula niets van Elliott weten en probeert hem buiten te houden, door de deurketting erop te doen maar het regent dat het giet en Paula krijgt medelijden en laat hem uiteindelijk toch binnen.
Eerst is de verstandhouding nogal stroevig want een vreemde man in je huis is toch een hele aanpassing maar er bloeit uiteindelijk toch iets moois op tussen Paula en Elliot.
Maaaarrr... Elliot is natuurlijk wel een acteur met alle voor en nadelen die daar aan vastkleven en de vraag is of de relatie stand zal houden.
The Goodbye Girl is een fijne en intelligente romantische komedie met eerste klas acteurs en grappige momenten. Bijvoorbeeld als Paula aanklopt bij Elliott die op zijn kamer, in zijn nakie gitaar zit te spelen (Hij doet dit als hij niet kan slapen)
Paula McFadden: Are you decent? Elliot Garfield: I am decent. Paula McFadden: I thought you said you were decent. Elliot Garfield: I am decent. I also happen to be naked.
Butterflies Are Free (1972)
Hoewel Butterflies Are Free een jaren zeventig film is heeft ie wel de sfeer van een jaren zestig film maar dat komt vooral door Goldie Hawn die Jill Tanner, een coole hippie chick, speelt....of misschien was Goldie Hawn ook wel écht een hippie? Ik moet dan vooral denken aan haar verschijning in Rowan & Martin's Laugh-In waarin je haar geregeld in bikini en bodypaint kon zien dansen.
In Butterflies Are Free komt ze als vrij bloemenmeisje naast Don Baker ( Edward Albert) een knappe jongeman te wonen. Deze jongen is blind geboren en woont sinds een tijdje op zichzelf, dit tegen de wens in van zijn liefdevolle maar dominante moeder.
Don en Jill worden verliefd op elkaar maar Don is erg beschermd opgegroeid en Jill is een fladdervleugel met bindingsangst.
Het mooiste aan Butterflies Are Free is dat Don ondanks dat hij blind is probeert zijn leven ten volle te leven en tracht los te komen van zijn moeder.
Zijn blindheid wordt, zoals het hoort, op een prettige en luchtige manier besproken.
Harold and Maude
Ditis een film waar ik al heel vaak over gehoord had maar nog nooit had gekeken.
Toen wij nog jongerentheater maakte en bij Mary Dresselhuys op bezoek mochten komen voor advies, in haar gezellige huis in de rivierenbuurt, vertelde zij ons over de vriendschap die was ontstaan tussen haar en Dirk Zeelenberg nadat ze dit als toneelstuk in de jaren 90 hadden gedaan.
Nu dat ik de film gezien heb zou ik graag over een tijdmachine willen beschikken en terug gaan om het te gaan zien.
Harold and Maude gaat over een jongeman, Harold die geobsedeerd is door de dood (dit heeft een reden die later uitgelegd wordt) en voor zijn plezier naar begrafenissen gaat.
Op een van de begrafenissen ontmoet hij Maude, een pittige dame op leeftijd.
Maude heeft, mede dankzij haar verleden, schijt aan alles en leeft haar leven ten volste en laat Harold zien hoe je van het leven moet genieten.
Harold and Maude is een prachtige film met grappige en droevige momenten en een bitterzoet einde.
Vooral Ruth Gordon is schitterend als Maude maar ook Bud Cort als Harold is een genot (cutie!)
Photoshop :)
Vroeger (uhm 7 jaar geleden :p) kon ik dagen en dan uuuuren doorbrengen met het programma Photoshop en ik kon daar ook vrij gelukkig van zijn maar sinds een paar jaar is dit een beetje verwaterd. Op mijn Tumblr postte ik nog wel eens het één of ander maar mijn laatste serieuze "graphic" is ook alweer een half jaar oud.
Maar gisteren heb ik de vlam weer aangewakkerd en heb ik een mooie legale Photoshop op de Mac van mijn lief mogen installeren en het klooien ging, al zeg ik het zelf, best lekker.
De enige aanmerking die ik op mijn klooisel heb is dat ik merk dat er weer een vaste vorm in zit van 3 lagen op elkaar. Ik hoop dat met vaker achter het programma te kruipen ik hier los van zal komen en dat er meer dynamiek in zal komen.
Maar al met al ben ik niet ontevreden.
Dit is meteen ook een "hoesje" voor een muziekmix die ik heb gemaakt voor op 8tracks
Mixen maken is een kunde op zich en ik moet ook hiermee nog wat oefenen, de kunst is om een verhaal te vertellen met de keuze en volgorde van je liedjes.
Ik heb voor mijn eerste mix gekozen voor een makkelijk thema, vintage kerst liedjes.
it's beginning to look a lot like christmas
Bing Crosby - It's Beginning To Look A Lot Like Christmas
Burl Ives - A Holly Jolly Christmas
Johnny Mathis - Do You Hear What I Hear
Frank Sinatra - The Christmas Waltz The Drifters - White Christmas Arthur Fiedler & The Boston Pops Orchestra - Sleigh Ride Doris Day - Winter Wonderland Dean Martin - Rudolph The Red Nosed Reindeer Darlene Love - Marshmallow World Spike Jones ( And His City Slickers) - All I Want For Christmas Is My Two Front Teeth Gayla Peevey - I Want A Hippopotamus For Christmas Brenda Lee - Rockin' Around The Christmas Tree Jimmy Durante - Frosty The Snowman Judy Garland - Have Yourself A Merry Little Christmas
Nat King Cole – The Christmas Song (Merry Christmas To You)
Een paar weken geleden had ik besloten dat het weer eens tijd was voor een pre-code film
Ik koos hiervoor nog eens een film met de geweldige Fredric March (♥) en dan wel Merrily We Go To Hell.
Merrily We Go To Hell is een beetje een vreemde film want het zweeft een beetje tussen grappig en zwaar dramatisch (melodrama) in en natuurlijk heeft ie het zware onderwerp ook niet mee, alcoholisme. Fredric March, speelt Jerry Corbett, een alcoholistische flapdrol en schrijver die ondanks dat ie een beeldschone en lieve vrouw heeft niet van andere vrouwen en de drank af kan blijven. Of is het omdat hij een alcoholist is en daardoor slechte keuzes maakt en daarom geen nee tegen andere vrouwen kan zeggen? Fredric March is niet voor niets een lievelings-acteur. Hoewel Jerry Corbett een slappe zak is laat hij met zijn spel je ook voor hem voelen en snap je waarom zijn vrouw hem ondanks zijn streken uiteindelijk toch niet aan de kant zet.
Ik moet trouwens ook nog vermelden dat een piepjonge Cary Grant in deze film te zien is als de jonge man waarmee Sylvia Sidney's Joan Prentice mee aan de scharrel gaat. Tja want Pre-Code hè dat zijn films waar geregeld geëmancipeerde vrouwen in opduiken. "Als hij vreemd gaat, mag ik dat ook!"
Deze film beschouw ik als een aanrader maar je moet wel voor het zware thema in de stemming zijn.
Nee ik heb het bloggen niet opgegeven! Na een paar weken de zomer vieren met mijn lief, een miljoen kilometer fietsen en een onverwachte en felle verkoudheid (midden in de zomer wtf?) ga ik gewoon weer verder waar ik gebleven ben.
Ik heb mijn eerste Marx Brothers film gezien toen ik ongeveer 7 jaar oud was. Ik snapte natuurlijk niet alle grapjes maar ik had er wel mijn eerste "crush" aan over gehouden, op Harpo want die sprak mij als kind met zijn apenstreken en dwaze gezichtsuitdrukkingen het meeste aan. Mijn oma vond deze verliefdheid bijzonder grappig en bewaarde speciaal voor mij plaatjes van hem uit tijdschriften.
Bijna alle films heb ik al wel een keertje gezien, sommigen wel meer dan eens.
Mijn lief kende The Marx Brothers alleen van naam, iets wat ik in de zomer van 1999 heb rechtgezet en we op onze kamer aan de Albert Cuypstraat alle films die we bij de videotheek konden vinden hebben bekeken.
ik wil niet daadwerkelijk Wheeler & Woolsey met The Marx brothers vergelijken,dat vind ik niet eerlijk maar ik had een vermoeden dat een Marx brothers fan als ik de films van Wheeler & Woolsey wel zou kunnen waarderen. Iemand op Archive.org zei al "The Marx Brothers without "the Marx" Deze verwachting is redelijk uitgekomen.
fotocredit: doctor macro
Tommy en Gilbert zijn soldaten tijdens de eerste wereld oorlog in Frankrijk maar eigenlijk doen ze niet veel soldaten dingen. Ze proberen op alle manieren onder hun plicht uit te komen en maken liever lol en zitten liever achter de vrouwen aan.
Het is een paar weken geleden dat ik deze film heb gezien en tot mijn spijt weet ik geen specifieke momenten meer maar ik weet wel dat ik heb genoten en gelachen. Half Shot at Sunrise is een lekker onzinnige film vol vrolijke capriolen met naast "Wheeler & Woolsey" ook de schattige Dorothy Lee, een soort vleesgeworden Betty Boop, compleet met "Boop-Oop-a-Doop stemmetje"
Als je aan mensen vraagt waar ze aan denken als ze aan Amsterdam denken zullen ze meestal zeggen dat ze aan wiet denken, de rosse buurt en heel misschien Het Van Gogh Museum.
Maar er is hier veel meer, zo is Amsterdam ook een groene stad en we hebben een verscheidenheid aan vogels en naast prachtig onderhouden tuinen zijn er ook parken met verschillende soorten planten en bloemen.
In deze eerste serie foto's over mijn stad heb ik wat van haar "wildernis" proberen vast te leggen.
Mooie paarse bloemetjes en een sigarettenpakje..of is het een hamburgerdoosje?
Stokrozen groeien en bloeien gewoon tussen de straattegels uit.
Klaprozen zijn SOOO last season...Stokrozen zijn hip.
Deze mooierd keek toevallig net mijn kant op
NSFW
Reiger aan de wallekant....
Blauwe besjes. Ze zien er uit alsof je er een speciale wijn van kan brouwen maar laten we dat nou maar niet proberen.
En dan is er natuurlijk de Halsband Parkiet..Dé stadsvogel.
Ze fleuren met hun felle groene kleur niet alleen Amsterdam op.
Ze zitten bijvoorbeeld ook in London.
Omdat ons huishouden min of meer een democratisch huishouden is mocht mijn geliefde eens het genre van de volgende film roepen en vol overtuiging was dat: "MONSTERFILM!"
De keuze voor Jekyll & Hyde was dus snel gemaakt.
Rouben Maloulian was een veelzijdig en bezig bijtje. Niet alleen heeft hij Love Me Tonight en City Streets geregiseerd, een musical en een film noir/gangster film, hij had ook de touwtjes in in handen bij de horror film Jeckyll & Hyde. Het leek mij dus wel interessant om deze drie films met verschillende genres te kijken en zien of ik typsiche "Mamoulianismes" kon ontdekken.
De hoofdrol is weggelegd voor Fredric March en dat is een acteur naar wiens repertoire ik erg nieuwsgierig over ben geworden sinds ik Design for Living en de documentaire van Oriol Porta, Hollywood contra Franco heb gezien. Deze documentaire gaat over het Spanje onder Franco en de rol van Amerika en Hollywood in de burgeroorlog. Fredric March's naam wordt genoemd en er wordt verteld dat hij zich sterk maakte voor de republikeinen tijdens de Spaanse burgeroorlog. Hij was een linkse liberale activist, net als zijn vrouw Florence Eldridge en herkende de dreiging van het fascisme terwijl zijn eigen regering lijdzaam toekeek. Samen met een aantal andere Hollywood sterren organiseerde hij avonden om geld in te zamelen.
In Hollywood contra Franco wordt er ook nog aandacht besteedt aan onderwerpen als De Hays Code en de McCarthy processen en die had ik hier al eerder genoemd dus kwam dat allemaal mooi samen.
(PAS OP mogelijke "spoilers"!) Doctor Jekyll is verliefd en verloofd met Muriel Carew, de dochter van Brigadier-General Sir Danvers Carew. Deze brigadier is zeer ouderwetsch! en streng en laat Jekyll en zijn dochter wachten met trouwen, een heel jaar.
Dat vind Dr. Jekyll veeeeel te lang want hij wil graag NU trouwen want hij wil seks. Mja laten we daar nou niet om heen draaien....
Om zijn driften te onderdrukken slaat hij aan het experimenteren om zijn slechte ik te scheiden van zijn goede maar dit gaat natuurlijk hopeloos mis.
Jekyll & Hyde is een sfeervolle en spannende film met mooie fotografie. Een drama en horrorfilm die prachtig zou passen op een retro Halloween film feestje.
Fredric March doet zijn best en is geloofwaardig als zowel de enigszins gekwelde Dr. Jekyll als de wrede Mr. Hyde.
Mamoulian weet ook deze keer weer met licht en schaduwen te spelen en een luguber sfeertje te creëren.
De film begint al goed metBach'sspookachtige Toccata and Fugue in D minor, BWV 565. Ik weet niet of dit de eerste film was die gebruik maakt van dit muziekstuk maar voor mij is het altijd een "horror muziekje" geweest. Met echt oude films zijn clichés moeilijk te herkennen omdat het toen nog geen clichés waren.
En dan is er natuurlijk de prachtig mooie en getalenteerde Miriam Hopkins die sexy en ondeugend is maar nog steeds lieflijk en classy blijft. Om vervolgens je hart te breken bij de realistatie dat er voor haar geen ontsnapping is als Mr. Hyde zijn wildemans oog op haar heeft laten vallen.
Het zal ongetwijfeld iedereen opvallen dat Ivy niets aan heeft als ze
onder het beddensprei kruipt en we zien ook een prachtig shot van haar
welgevormde been met een kousenband om haar dijbeen.
Het wordt nergens echt met woorden gezegd maar Ivy is een dame van lichte zeden.
En het blijft niet alleen bij de ooh làlà...
Er is ook redelijk wat geweld en een aantal echt angstige momenten tussen Ivy en Mr. Hyde waar ik toch een beetje ontdaan van was.
☙
Grappig detail is dat ze in deze film consequent "Djiekel" zeggen, zoals de originele Schotse uitspraak. De enige film waar het zo wordt uitgesproken. In de opvolgende films zeggen ze "Djekkel"
Dr. Henry Jekyll / Mr. Hyde - Fredric March
Ivy Pearson - Miriam Hopkins
Muriel Carew - Rose Hobart
Dr. Lanyon - Holmes Herbert
Brigadier-General Sir Danvers Carew - Halliwell Hobbes
Poole - Edgar Norton
Mrs. Hawkins - Tempe Pigott
Ik had wel weer eens zin in een film met Gary Cooper ♥
(PAS OP mogelijke "spoilers"!)
City Streets is een film noir die zich afspeelt tijdens de drooglegging. Nan en "The Kid" zijn verliefd maar hij werkt op de kermis in een schiettent en voor Nan is dat niet goed genoeg. Ze wil graag dat hij hetzelfde werk gaat doen als haar (stief?) vader, als afperser in de bier business, want dat verdiend lekker veel.
Als Nan opgepakt wordt en in de bajes terecht komt veranderd ze van gedachten en wil nadat ze vrij is gekomen niets meer met de maffia te maken hebben. Alleen blijkt The Kid zich al te diep met het gespuis ingelaten te hebben. En dan laat de grote baas ook nog eens zijn oog op Nan vallen...jaloezie en intriges woei!
The Kid & Nan op de kermis.
Het is interessant om Gary Cooper eens in een film te zien
waarin hij niet een onschuldige boerenjongen is maar min of meer een "badboy" speelt.
Gary Cooper heeft nogal een typische manier van acteren en soms komt hij een beetje over als een stijve houten klaas en dat moet je waarderen of niet. Zijn stijl past misschien iets beter bij een film als Mr. Deeds Goes To Town maar Gary Cooper is niet geheel ongeloofwaardig in zijn rol in City Streets. Mede dankzij zijn imposante lengte en en lichaamsbouw komt hij evengoed bedreigend over.
Het is echter Sylvia Sidney's expressieve poppengezichtje die alle aandacht naar zich toe trekt.
Nan heeft een openbaring in de bak.
Regisseur Mamoulian, toevallig ook de regisseur van Love Me Tonight, weet hiervan gebruik te maken door in een belangrijke scene haar gezicht in close-up te filmen.
Maar City Streets is een beetje droge kost. Ondanks Mamoulian's dramatische en soms suggestieve stijl van filmen voelt het geheel een beetje kartonachtig aan. De film is ook bijna geheel muziekloos, op een paar momenten na en samen met de slechte geluidskwaliteit van de door mij bemachtigde versie zorgde dit ervoor dat ik me niet volledig betrokken voelde.
☙
Behalve een paar metaforische hints naar seks (voor het huwelijk) valt is de film redelijk netjes. De "Pre-Codeheid" zit hem meer in dat het met The Kid en Nan niet slecht afloopt. Ze hebben allebei geen eerlijk leven geleid maar desondanks krijgen ze hun romantische happy end en rijdt het paar in hun auto lachend de zonsondergang tegemoet.
The Kid - Gary Cooper
Nan Cooley - Sylvia Sidney
Big Fellow Maskal - Paul Lukas
McCoy - William 'Stage' Boyd
Agnes - Wynne Gibson
Pop Cooley - Guy Kibbee
Ik kende Maurice Chevalier alleen van zijn liedjes en als oude man van zijn rol in de film Gigi, verder was zijn repertoire mij onbekend.
In mijn onderzoek naar Pre-Code films kwam zijn naam bovendrijven en de opmerking "Niemand doet dubbelzinnigheid zoals Chevalier" en dat had me nieuwsgierig gemaakt.
(Zo goed als ik kan met zo weinig mogelijk "spoilers")
Maurice is een arme maar zeer charmante en vrolijke Parijzenaar die al zingend en lachend door het leven gaat. Hij is van beroep kleermaker en heeft een setje kleren gemaakt voor Viscount Gilbert de Varèze. Maurice heeft echter te horen gekregen dat deze Viscount nooit zijn rekeningen betaald.
Dit laat hij niet op zich zitten en besluit naar het kasteel af te reizen om zijn centjes te gaan halen. Onderweg krijgt hij autopech en terwijl hij wacht tot de auto gerepareerd is redt hij toevallig de prinses wiens paard in de greppel dreigt te vallen. LIEFDE OP HET EERSTE GEZICHT... tenminste voor Maurice want de prinses, waarvan Maurice niet weet dat ze een prinses is, is nogal een ijspegel.
Eenmaal in het kasteel aangekomen wordt Maurice meegesleept in een leugen die de viscount aan zijn oom verteld om niet in de problemen te geraken. Hij verteld dat Maurice een Baron is en deze gaat hier in mee omdat hij dan bij de prinses in de buurt kan blijven.
Hoe zal dit uit gaan pakken?
De romantische musical en comedy (screwball) Love Me Tonight is een genot om naar te kijken, een gezellige film die overloopt van het enthousiasme. Mede dankzij de hoofdrolspeler Maurice Chevalier, die het toppunt is van Franse charme, wordt het dunne verhaaltje opgetild tot een hoger niveau. Samen met de fijne muziek van Rodgers & Hart (ja die Rodgers van The Sound of Music!) is Love Me Tonight zeer geschikt om een regenachtige dag op te fleuren.
De sets zijn prachtig! Ik heb deze film samen met mijn vader gezien en we vroegen ons allebei af of het een écht kasteel is of een maquette, hoe dan ook het zijn erg sfeervolle beelden. Van lichtvallen wordt mooi gebruik gemaakt om dramatische schaduwen te werpen en zo het decor meer diepte en karakter te geven.
☙
Ik kan slecht tegen het zien van dierenmishandeling en soms is dat moeilijk te combineren met mijn liefde voor oude films en tv series, toen het met dierenrechten stukken minder nauw genomen werd. Ik los dit op door bepaalde scenes zoals bijvoorbeeld scenes waar een stierengevecht in te zien is of een film waarin gejaagd wordt, door te spoelen.
In Love Me Tonight zit een jachtscéne en wij hielden dus alvast ons hart vast na het zien van het struikelende paard hoe deze zich zou gaan ontvouwen.
Ik zal er verder niets hierover verklappen maar wij waren tevreden over de prachtige oplossing en het was voor mij ookHETmoment dat Maurice mijn prinsessenhart heeft ontdooit.
De versie die wij hebben gezien is de gecensureerde versie (de originele versie bestaat niet meer) maar toch zaten er nog pikantigheden in. Het is inderdaad waar dat Maurice Chevalier goed is in dubbelzinnigheid, vooral als ie in het Frans met wiebelwenkbrauwen de camera (ons) toezingt.
En ook de bijrollen zijn spannend, zoals Charles Ruggles als de schalkse Viscount Gilbert de Varèze en Charles Butterworth als de sullige maar ondeugende Count de Savignac.
Duke d'Artelines: “Madame de Beauvoir has been insulted.” Count de Savignac: “At her age? Remarkable.”
Maar het is vooral de zinnenprikkelende Myrna Loy die de show steelt als mannengek Countess Valentine.
Vicomte Gilbert de Vareze: Could you go for a doctor? Countess Valentine: YES... bring him right in
Maurice - Maurice Chevalier Princess Jeanette - Jeanette MacDonald Charles Ruggles - Viscount Gilbert de Varèze Count de Savignac - Charles Butterworth Countess Valentine - Myrna Loy Duke d'Artelines - C. Aubrey Smith
Er zijn maar weinig mensen in mijn vriendenkring die mijn passie voor oude Hollywood films delen. Het meest gehoorde commentaar is dat deze oude films saai, langzaam of langdradig en tuttig zijn.
Tja ach, oude films gaan in veel gevallen inderdaad erg langzaam maar dat is voor mij persoonlijk juist een positieve eigenschap. Lekker even geen honderduizenmiljoen prikkels die op je afkomen en die je allemaal moet verwerken maar prettig gedoceerde prikkels.
En ze hebben misschien ook wel een beetje gelijk over de tuttigheid.
Will H. Hays
Sommige oude Hollywood films zijn inderdaad een beetje tuttig en dat komt door de invoering van The Motion Picture Production Code ook wel The Hays Code genoemd, naar Will H. Hays, destijds de hoofd censurist.
Will H. Hays was een presbyteriaanse ouderling die na een aantal schandalen, waaronder die van de vermeende verkrachting van Virginia Rappe door Roscoe "Fatty" Arbuckle, werd aangesteld om het imago terug op te krikken.
Gevolg was een lijstje met regels waar een film aan moest voldoen om door die censuur heen te komen. Zo was het tonen van seks uit den boze, mochten er geen openlijk drugs of drank genuttigd worden, geen blanke slavernij getoond worden (wel zwarte ? O_o) of homoseksualiteit of een boef waar je eventueel sympathie voor zou kunnen hebben. Wikipedia artikel over de Hays Code
Pre-Code Hollywood
Poster voor Design for Living
In een periode tussen 1930 en 1935, tussen de komst van geluid en voor het invoeren van deze code werden natuurlijk ook gewoon films gemaakt...de zogenaamde "Pre-Code Movies".
Marlene Dietrich
Schandalige films zoals bijvoorbeeld Design For Living, over een driehoeksverhouding tussen een vrouw en twee mannen, Animal Crackers en Horse Feathers van The Marx Brothers met hun gewaagde grappen.
Of wat dacht je van een sexy androgyne Marlene Dietrich in een mannenpak in Morocco...ooh làlà :D
Al was High Noon dan niet een standaard western, dankzij deze film hadden we besloten nog wat meer van het Western genre uit te proberen en kwamen er zo op het eerste seizoen van de klassieke tv serie Rawhide te lenen. Deze serie uit einde jaren 1950 en begin jaren 60 gaat over een groep ECHTE cowboys die met een kudde "beeves" van San Antonio naar Sedelia trekken en onderweg allerlei avonturen beleven. Ze komen van alles tegen, van Duitse klokkenmakers tot artiesten in een rondreizend circus.
Het is misschien cliché maar het leukste vind ik het als alle vaste karakters bij elkaar zijn en er spannende dingen rondom het kampvuur afspelen of als ze gewoon gezellig zitten terwijl Wishbone, de kok of Mushy, de kokshulp het eten en de koffie uitdeeld.
Rawhide is een OEROUDE tv serie en om er van te kunnen genieten is het dan ook beter om je "social justice" bril even af te zetten.
Terwijl de serie niet bang was om lansen te breken hebben we te maken met een historisch tijdsdocument; beide vanwege de tijd waarin de serie zich in afspeelt en de tijd waarin de serie gemaakt en uitgezonden is.
Hoewel er toch ook sterke vrouwen in de serie voorbij komen, zoals bijvoorbeeld Nina Foch als Madrina Wilcox in The Incident With The Judas Trap of Barbara "Missy" Stanwyck in The Captain's Wife is het duidelijk te merken dat televisiewereld in de jaren 50/60 voornamelijk door meneren geregeerd werd...blanke meneren.
De "Indianen" worden voornamelijk door blanke acteurs vertolkt in "redface."
Nu weet bijna iedereen de waarheid over hoe het zat met hoe de Native Americans behandeld zijn, hoe hun landen zijn ingepikt en hoe systematisch getracht is hun culturen uit te roeien maar dat kon indertijd niet hardop op tv gezegd worden.
Toch worden de Native Americans in de serie niet alleen maar negatief behandeld en worden verschillende stammen niet over 1 kam geschoren. Ook komen de drovers in meerdere verhalen voor hun rechten op.
In The Incident of the Fish Out Of Water legt Gil aan zijn dochters uit dat "Indianen" net als blanke mensen zijn en dat er goede en slechte bijzitten
En in diezelfde afleveringen krijgen Meneer Favor en Pete onenigheid omdat een boze Pete (♥) een gevangen genomen Native American wil bevrijden zonder een plan op te stellen of aan de gevolgen te denken.
Rawhide komt over als een jongens-avonturenboek. Je weet wel, die boekjes uit vervlogen jaren die je nog wel eens in de kringloopwinkel tegen kunt komen... Met bruin geworden bladzijdes maar die oh zo heerlijk ruiken.
De verhalen zijn als je aan het langzame tempo gewend bent geraakt erg spannend. Vooral die waarin het leven van iemand van de groep op het spel staat en meneer Favor een race tegen de klok moet houden om diegene uit de trammelant te helpen...of omgekeerd, want die zijn er ook.
Televisie is inmiddels veranderd, mede dankzij de revolutie in de jaren 60 en technische ontwikkelingen. Het lijkt steeds minder op een op film vastgelegd toneelstuk en er is nu meer diversiteit en makers van series trachten zo goed mogelijk politiek correctheid toe te passen, maar eigenlijk is er in tv land in de kern niet veel veranderd, het verloop van het plot is in series in de basis hetzelfde is gebleven. Er zijn alleen meer toeters en bellen bijgekomen.
De cast
Clint Eastwood als Rowdy Yates
Wie kent Clint Eastwood niet? heb je nog nooit een film met hem gezien, heb je vast wel eeniemandde woorden " Go ahead, make my day" horen uitspreken of "Do I feel lucky? Well, do ya, punk?"
Rawhide was een van zijn eerste grotere rollen. De piepjonge Clint speelt Rowdy Yates, de heethoofdige ietwat *kuch* naive ramrod (een soort onderbaas) die om de aflevering zichzelf in de problemen weet te werken omdat hij weer eens voor de charmes van de verkeerde vrouw valt. Steevast wordt hij dan weer met een klap op zijn hoofd bewusteloos geslagen. Het is dan aan Mr. Favor om hem uit de moeilijkheden te vissen.
Wat men misschien niet zo snel van Clint Eastwood zou weten is dat hij ook heel mooi kan zingen. In de film versie van Paint Your Wagon zingt hij zelfs tegen bomen maar die stomme bomen willen niet naar hem luisteren...wij wel hoor Clint! ;)
Eric Fleming als Gil Favor
Gil Favor of Mister Favor is de hoofdman en een soort vaderfiguur, niet alleen voor Rowdy maar voor de rest van de drovers
Hij heeft gestudeerd en was een kapitein in the Confederate Army, als je in de problemen zit kun je rekenen op Mr. Favor. Bovendien als je de koeienpoep van 'm afspoeld en 'm in een net pak hijst blijkt dat hij een echte gentleman is en dat hij in Regency stijl kan dansen.
Gil is serieus en streng en wil eigenlijk alleen maar cowboy zijn maar ook hij ontkomt niet aan moelijkheden met de vrouwtjes die hem maar moeilijk kunnen weerstaan.
Eric Fleming was een knappe verschijning met zijn imposante lengte, mooie diepe stem en vierkante kaken. Bij het grote publiek is hij voornamelijk bekend als Gil Favor maar voor hij in Rawhide te zien was speelde hij in een aantal lekker campy Science Fiction en Horror films. Vooral van Queen of Outer Space is het erg genieten! Het is bijzonder verdrietig dat hij op jonge leeftijd is verongelukt toen hij in Peru een tv film aan het opnemen was.
Sheb Wooley als Pete Nolan
Pete is de verkenner van de groep en is compleet onmisbaar!
Hij is integer, trouw en intelligent én hij kent de gebarentaal van de Native Americans. Hij heeft echter ook een plagerige kant en vooral Rowdy en Wishbone moeten het nog wel eens ontgelden.
Sheb Wooley verliet helaas in het vierde seizoen de serie om aan zijn muziekcarrière te werken. Niet onverdienstelijk trouwens want hij had al eens grote hit met The Purple People Eater.
Als je eens zin hebt kun je op zijn naam zoeken en wat naar zijnandere fijne liedjes luisteren. Zoals Hoot Owl Boogie en I Remember Loving You. Einde jaren 60 was hij regelmatig te zien in de tv-show Hee-Haw, een revue tv show à la Smothers Brothers en Rowan & Martin's Laugh-In. Net als deze twee shows is Hee-Haw typisch een late jaren 60 programma maar dan met meer country & western.
Paul Brinegar als Wishbone
Wishbone is de kok van het gezelschap, befaamd (of berucht?) om zijn stoofpot, zuurdesembrood en dodelijk sterke koffie maar dat is niet zijn enige taak. Hij is ook de plaatsvervangende dokter van de uitrusting, voor het behandelen van kleine en soms zelfs grotere verwondingen kun je bij hem terecht.
Als er avonturen in de bergachtige gebieden beleeft moeten worden is het handig om Wishbone bij je te hebben want als geboren en getogen "mountain man" kent hij de gevaren en kan hij je er veilig door heen loodsen.
Wishbone is een chagrijnig oud mannetje die graag op alles en iedereen moppert maar met een gouden hart. Onder die woeste baard klopt het hart van een moeder.
Paul Brinegar is voornamelijk bekend van Rawhide, alle andere rollen waren een stuk kleiner. Een oplettende vintage tv liefhebber kan hem nog voorbij zien komen in gastrolletjes in series als Little House on the Prairie, CHiPs en The Dukes Of Hazzard. Zijn laatste rol was in de western film Maverick.
James Murdock/David Baker als Mushy
De kinderlijk Mushy is de kokshulp en is een beetje het pispaaltje van de serie. Maar hoewel Wishbone vaak op hem vit kan deze hem toch niet missen. Als de moeder van "James Mushgrove III" zoals hij voluit heet, hem in een aflevering komt opzoeken om hem mee terug te nemen naar huis, iets was Mushy zelf niet wil, komen de drovers hiertegen in protest. Mushy is een beetje langzaam van begrip maar heeft een zacht karakter en staat altijd voor iedereen klaar.
James Murdock, die eigenlijk David Lee Baker heet heeft voor en na hij in Rawhide speelde een aantal kleine rolletjes gehad waarvan de bekendste die van een F.B.I. #2 agent in The Godfather: Deel II. In grotere rollen hebben we hem helaas nooit kunnen aanschouwen.
Robert Cabal als Hey Soos (Jezus)
Hey Soos is verantwoordelijk voor het welzijn van de paarden.
Hij is heel erg bijgelovig maar tegelijk ook dapper en nobel en niet bang om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn fouten. Soms neemt hij zelfs de verantwoording op zich voor de fouten van iemand anders om de vrede te bewaren. Hey Soos is van Mexicaanse afkomst en heeft buiten de groep af en
toe met racisme te maken, in saloons als mensen weigeren hem te bedienen. De rest laat dat er meestal niet bij zitten en zijn niet bang in een vechtpartij voor hem te geraken.
Robert Cabal,die zelf geboren is in Honolulu Hawaii, heeft ook niet veel grote rollen op zijn naam staan maar wel een hoop kleintjes. In Romance on the High Seas (De ALLEREERSTE film van Doris Day!) heeft hij een "knipper en je mist het" rolletje als bellboy.
Steve Raines als Jim Quince
Jim Quince, of gewoon Quince is een paar jaartjes ouder en is een ervaren cowboy. Hij heeft een nuchter karakter en is een harde werker en goed in wat hij doet. Quince komt in bijna alle verhalen voor maar is meestal een beetje opvulling en op de achtergrond. In Judgement at Hondo Seco is hij echter een centraal persoon. In deze aflevering laat hij zien dat ook hij niet bang is voor zijn idealen op te komen. Er misschien zelfs voor te sterven. Steve Raines was naast acteur ook stuntman en een zeer bedreven paardrijder. Hij leek ook op een echte cowboy en speelde voornamelijk gastrollen in western series. Net als zijn mede Rawhide acteurs had ook hij een rolletje in Cattle Empire. Hij is voor het laast op tv gezien in de serie Gunsmoke.
De rest van de regelmatig acteurs, Rocky Shahan en William Thomkins is een beetje een herhaling van een herhaling want ook zij zijn naast Rawhide nooit in grotere rollen terecht gekomen.
Het omgekeerde is van toepassing op John Erwin want die is na Rawhide stemmen voor tekenfilms gaan doen, waarvan de bekenste de stem van He-Man in de gelijknamige tekenfilm serie (BY THE POWER OF GREYSKULL...I HAVE THE POWERRRRR)
Gast acteurs
In de acht seizoenen dat Rawhide op tv te zien was speelden er een aantal acteurs in gastrollen mee die soms hun naam allang gevestigde hadden maar ook een aantal waarvan we pas later wat zouden gaan horen. De lijst is heel erg lang dus hou ik het op een aantal van mijn lievelings acteurs of acteurs uit andere lievelings series of films...
Leonard Nimoy
DeForest Kelly
Susan Oliver
Cloris Leachman
Peter Lorre
Martin Landau
Jack Lord
Barbara Stanwyck
Leslie Nielsen
Robert Culp
Shelly Berman
en natuurlijk niet te vergeten "Old Leather Lungs" Frankie Laine.
Heel vroeger in mijn jeugd heb ik wel eens iets in 3d gezien. Toen was dat nog met van die brilletjes met 1 glas rood en de ander met groen of blauw.
Als ik heel diep in mijn herinnering graaf komt er een herinnering naar boven van een speciale televisie uitzending en dat mijn vader en moeder daar erg enthousiast voor waren. Een andere keer, ietsjes minder lang geleden heb ik in de NEMO een 3d film gezien over het menselijk lichaam en een soort submarinedingetje die in dat lichaam allemaal dingen ging doen...zo'n soort Fantastic Voyage of Innerspace verhaal. Maar een blockbuster 3d film had ik nog niet eerder gezien.
Er zijn een aantal dingen die mij er van hebben weerhouden om al eens eerder in de bioscoop een 3d film te bezoeken. De voornaamste daarvan is mijn overgevoeligheid. The Hobbit heb ik in 2d in de bios gezien en The Avengers gewoon thuis.
Maar goed, ik wilde heeeeel erg graag de nieuwe Star Trek film zien en omdat deze nergens in 2d draait én omdat ik eigenwijs ben hebben we ons onlangs naar de Munt begeven en hebben daar voor de eerste keer een commerciële 3d film gezien.
De huidige brillen zijn anders. De Real D is een soort "Heino bril" met 2 dezelfde kleur glazen.
Het systeem werkt met circulair gepolariseerd licht, waarbij de lichtsignalen voor elk oog niet lineair, zoals bij veel oudere 3D-technieken, maar gedraaid op het doek geprojecteerd worden. Het doek moet een dunne zilveren of aluminium laag hebben om dit signaal te weerkaatsen naar de bioscoopbezoeker, die een speciale RealD-bril nodig heeft die de signalen voor elk oog onderscheiden. Het licht voor het rechteroog draait met de klok mee, voor het linkeroog tegen de klok in. Als de projector in de bioscoop geschikt is (de projector moet sowieso digitaal zijn) wordt het zogenaamde “ZScreen”-apparaat voor de projector geplaatst om de stereoscopische beelden om te zetten in een voor de bril begrijpelijk signaal. Het voordeel tegenover de lineaire techniek is dat ook wanneer de bioscoopbezoeker zijn hoofd draait, het 3D-effect in stand blijft. Een nadeel is echter de lagere helderheid, zowel door de lage doorzichtigheid van de glazen in de bril als het projectiesysteem zelf. Dit kan verholpen worden door het gebruik van een sterkere projectielamp.
Onder meer met World War Z, de nieuwe film met Brad Pitt die mij erg bloedstollend lijkt, te merken aan mijn instinctieve reactie enge dingen te ontwijken die mijn kant op werden geslingerd. ENNNN Man of Steel, de nieuwe Superman!!! die net als alle andere superhelden tegenwoordig ook zo'n "schubbenpakje" draagt.
Allebei films die ik hoogstwaarschijnijk niet in de bioscoop ga zien, tenzij ze ook in 2d draaien of als ik een 3d bril op sterkte zou kunnen versieren.
3d is een bijzonder ervaring en het maakt de poppenkast net een ietsiepietsie tastbaarder maar als je al een bril van jezelf draagt en zeker als daar een cilinder inzit is het een beetje problematisch. Sowieso voelt zo'n tweede bril niet fijn aan op je neus en gaat op den duur zelfs irriteren. En dan is er nog de hoofdpijn achteraf en dat ik een paar uur erna niet uit mijn woorden kan komen.
Star Trek
Mijn vader is een trekkie...tja niet zo eentje die in Klingon kostuums ronddartelend* maar wel eentje die ALLE afleveringen van ALLE versies wel honderduizendmiljoentriljoen keer gezien heeft en ik dus ook wel ongeveer zoveel.
Voor mij is het fijnste van Star Trek de hoopvolle boodschap dat in de toekomst de mensheid beter zal worden. Dat er geen honger meer zal zijn en dat we in ieder geval met onszelf geen oorlogen meer hebben. Alle levensvormen zijn waardevol en krijgen een kans te gedijden.
Hoe zit het met Star Trek Into Darkness?
Star Trek Into Darkness is niet perfect maar ondanks heb ik ontzettend genoten van de film. Van de ACTIE (veel explosies, knarsend metaal en rinkelend glas) en de prachtige special effects.
Maar toch, het plot was een beetje standaard en misschien zelfs wel een beetje voorspelbaar....Megalomane boze meneer voelt zich in de maling genomen en zweert wraak. in welke film had ik dit al eens eerder gezien?
Mijn tweede aanmerking is dat het geweld hoewel redelijk offscreen toch net iets te excessief is. Ik hou van een goede explosie maar de film had het ook best zonder die "ene scene" kunnen doen, ieeeeuuuuwww! En 1 keer iemand slaan is al meer dan genoeg. Niet echt "Star Trekkerig" want daar kon je gewoon je gevoelige hippie kinderen zoals ik naar laten kijken, deze film is hiervoor minder geschikt.
Desondanks bevat STID genoeg elementen die de film voor mij boven de 7 sterren doet uitkomen. De cast die ook al in de vorige film lieten zien dat ze niet voor niets voor deze rollen uitgekozen zijn, laten zich ook deze keer weer van hun beste kant zien.
Maar voornamelijk in het oog springt de verschijning van een afgetrainde Benedict Cumberbatch, "whitewashing" daargelaten, zet hij zeer overtuigend de superengerd John Harrison neer. Hij is ECHT bedreigend dankzij een creepy zalvende stem (die hij ook voor the Angel Islington gebruikte) en sierlijk gechoreografeerde vechtmoves die laten zien dat John Harrison een efficiënt krijger is. Het is bijna niet te geloven dat dit dezelfde acteur is die de rol van Martin Crieff in Cabin Pressure vertolkt.
Al met al een vermakelijk achtbaan rit die hopelijk bij een nieuwe generatie een interesse in vintage Star Trek zal doen aanwakkeren.
Ik wilde dit schrijfsel beginnen met "Ik heb nooit zo van westerns gehouden" maar hoe meer ik er over dacht hoe meer ik tot de conclusie kwam dat dit helemaal niet waar is. Ik heb heel erg genoten van de film Bad Girls en een van mijn lievelingsfilms is Two Mules for Sister Sara.
Als de Native Americans niet (al te) stereotiep misdadig worden neergezet, paarden geen nekbrekende toeren hoeven uit te halen en tenslotte als John Wayne niet de hoofdrolspeler van het verhaal is vind ik westerns juist ontzettend leuk om naar te kijken; vooral hele oubollige...lekker knus met een potje thee en een schaaltje koekjes of chippies.
Ik hou heel veel van vintage films en tv series kijken en dit mag ik thuis fijn naar hartelust doen maar na een overvloed aan afleveringen van The Monkees, The Brady Bunch en The Partridge Family vond mijn geliefde het eens tijd voor een wat meer stoerder genre.
Als je net als mij wat centjes wilt besparen maar toch voor de legale manier van films kijken wilt gaan is de bibliotheek de plek bij uitstek. Onze bieb heeft een ruim assortiment aan keuze en de kosten zijn maar 1 euro per titel per week.
High Noon met in de hoofdrollen Gary Cooper en Grace Kelly is wel een western maar het is meer ingetogen drama dan actie.
Er zitten geen wilde achtervolgingen in, er zitten zelfs niet eens koeien in. In plaats daarvan moet de film het hebben van de beklemmende sfeer, die je als kijker van minuut tot minuut in real time meebeleeft.
Daardoor voel je de frustratie mee van Marshal Will Kane terwijl hij wanhopig probeert de inwoners van zijn stadje mee te krijgen in het verdedigen tegen een naderende bende gemeneriken. Sfeervolle beelden met klokken tellen af, tot High Noon het moment dat het treffen zal plaatsvinden. Het verhaal van High Noon is symbolisch, het is belangrijk om dit te weten omdat het de film een extra dimensie geeft. Het verhaal is een allegorie over hoe het er in de jaren 40/50 aan toe ging in Hollywood, toen ze in de greep was van het McCarthyisme. Heel Amerika was toen doodsbang voor "het dreigende rode gevaar" oftewel het communisme. Heel veel acteurs, actrices, regisseurs en andere Hollywood talenten zijn slachtoffer geworden van de heksenjacht en op de zwarte lijst gezet op verdenken van "anti Amerikaanse activiteiten." Dat Gary Cooper ooit voor deze rol gekozen heeft is eigenlijk best opmerkelijk omdat hij een fervent aanhanger was van de Republikeinse Partij en ook lid was van de Motion Picture Alliance for the Preservation of American Ideals. Maar wat de reden ook is we zijn blij met zijn beslissing want het is naast Mister Deeds Goes to Town de mooiste rol van zijn carriere. Hij heeft er dan ook terecht een Academy Award voor mogen ontvangen.
Ik ben opgegroeid met klassieke films, mijn moeder hield van musicals en mijn vader van comedies.
Een van mijn vader's lievelingsfilms is The Great Race, die ook een van mijn lievelingsfilms is.
Een andere lievelingsfilm is Some Like It Hot, toevallig ook met beide Tony Curtis en Jack Lemmon...of misschien toch niet zo toevallig, de lijst met mijn lievelings-acteurs is laaaaaang maar Jack Lemmon staat toch wel ergens bovenaan.
Maar over hem wilde ik het nu niet hebben, ook al wil ik nog zo graag vermelden dat The Apartment een meesterlijke film is...
Ik wilde het hebben over Driven to Stardom, een bitterzoete documentaire over het leven, relaties en natuurlijk carriere vanTony Curtis, die in deze documentaire een van de eerste tieneridolen wordt genoemd.
Naast een aantal bekende namen als Harry Belafonte en Debbie Reynolds komt Tony ook zelf aan het woord en verteld openhartig over zijn leven en zijn zware jeugd als straatarm jochie in de Bronx.
Vooral hartverscheurende momenten zijn wanneer hij verteld over de wreedheid van zijn moeder en de aanrijding en overlijden van zijn broer Julius.
Verder wijden ze in Driven to Stardom uit over o.a. zijn wankele huwelijk met Janet Leigh, zijn twee andere huwelijken, zijn cocaine verslaving en zijn latere carriere, toen hij samen met Roger Moore in de gezellige tv serie The Persuaders te zien was.
Tony Curtis: Driven to Stardom is voor onbepaalde tijd terug te zien bij Uitzending Gemist of op de Close up site van de Avro
Eigenlijk ben ik een beetje aan het valsspelen want dit was niet de eerste keer dat ik deze film heb
Eerst is de verstandhouding nogal stroevig want een vreemde man in je huis is toch een hele aanpassing maar er bloeit uiteindelijk toch iets moois op tussen Paula en Elliot.
Hoewel Butterflies Are Free een jaren zeventig film is heeft ie wel de sfeer van een jaren zestig film maar dat komt vooral door Goldie Hawn die Jill Tanner, een coole hippie chick, speelt....of misschien was Goldie Hawn ook wel écht een hippie? Ik moet dan vooral denken aan haar verschijning in Rowan & Martin's Laugh-In waarin je haar geregeld in bikini en bodypaint kon zien dansen.
Dit is een film waar ik al heel vaak over gehoord had maar nog nooit had gekeken.
_NRFPT_01.jpg)
