Why do you want to dance? Why do you want to live?

Het was eigenlijk mijn plan om The Red Shoes tijdens de kerstdagen vorig jaar te kijken.
Ik had een lijstje gemaakt met films die ik bij de feestdagen vond passen.
Daar op stonden een aantal voor mij welbekende films, zoals The Wizard of Oz en Singin' in the Rain maar ook een paar die ik nog niet gezien had.

The Red Shoes is een Britse film gebaseerd op het gelijknamige sprookje van Hans Christian Andersen, eigenlijk meer een soort van parallel dan gebaseerd op.

De film gaat over een ballerina, Vicky Page, gespeeld door de echte ballerina Moira Shearer. Haar enige wens in het leven is om te dansen.

De film begint met de voorstelling van Hearts of Fire, een voorstelling waar zowel Vicky Page als Julian Craster, vertolkt door  Marius Goring¹ naar toe zijn gekomen hoewel ze elkaar nu nog niet ontmoeten. Julian is een arme muziek student en zit helemaal bovenin de zaal, oftewel de "Nosebleed section" en Vicky zit bij haar tante, Lady Neston (Irene Browne) in een loge.

Tante Neston stuurt via een bode een briefje naar Boris Lermentov, meesterlijk vertolkt door Anton Walbrook, de baas van het dansgezelschap met dezelfde naam.

Lermentov is uitgenodigd op een feestje dat door Vicky's tante is georganiseerd met de bedoeling om hem naar het gedans van Vicky te laten komen kijken...iets wat niet precies uitpakt zoals Tante Neston had bedoeld maar toch voor Vicky een kleine doorbraak wordt.

Vicky zal eerst dansen in de achtergrond (volgens mij heet dat in het klassiek ballet Corps de Ballet) maar als Prima Ballerina Irini Boronskaja (Ludmilla Tchérinazich) aankondigd dat ze zich heeft verloofd en zal stoppen met dansen, krijgt Vicky de kans om de hoofdrol te spelen in de opkomende balletvoorstelling van De Rode Schoentjes.

Boris Lermentov heeft haar zien dansen in Het Zwanenmeer en ziet wel wat in haar talent.

Onderwijl heeft Boris een nieuwe dirigent aangenomen, de jonge Craster.  Julian had naar hem geschreven omdat hij eigenlijk de componist was van Hearts of Fire. Hij was toen die avond naar het muziekstuk komen kijken (luisteren) om naar zijn professor te komen kijken. Hij en zijn medestudenent herkende in de muziek van Professor Palmer (Austin Trevor) voor hen wel heel bekende stukken.

Na een demonstratie van zijn talent geeft Lermentov Julian de kans om de muziek voor De Rode Schoentjes te schrijven. 

Tijdens de repetities zijn Vicky en Julian eerst nogal koppig tegen elkaar maar uiteindelijk bloeit er iets moois tussen hen op.

Boris, de nogal wat supercreepy, bezitterige, jaloerse en manipulatieve hork komt hier achter vind dit alles behalve leuk. Hij ontslaat Julian en laat Vicky kiezen tussen voor hem dansen en haar liefde voor Julian. Met een zeer treurige afloop.

In het originele verhaal gaat het over het weesmeisje Karin, die door een rijke dame geadopteerd is en op een dag in een winkel, tegen de zin van haar adoptiemoeder, een paar rode schoentjes koopt. Ze moet ze van de oude dame de rode gaan ruilen voor zwarte maar stiekem houdt het meisje de rode schoenen.

Op een zondag roept de oude dame het meisje bij haar om te vertellen dat ze zich niet lekker genoeg voelt om naar de kerk te gaan. Ze vraag Karin om alleen naar de kerk te gaan maar deze is ongehoorzaam en trekt in plaats van zwarte schoenen haar rode schoenen aan en in plaats van naar de kerk gaat ze naar een bal.

De schoentjes zijn echter toverschoenen en als Karin moe en uitgedanst is willen de schoenen niet meer van haar voeten loskomen. De schoentjes willen dansen en dansen en dansen en zij is genoodzaakt mee te dansen.

Totdat ze uitgeput bij een beul aankomt en die ziet er niets anders op dan haar voeten af te hakken.

Ik had vroeger cassettebandjes van Het Nieuw Rotterdam's Toneel en daar zat onder andere ook de Rode Schoentjes bij maar daar ging het verhaaltje net iets anders. Ze wilden je vast als kind niet al te veel traumatiseren dus in die versie komt Karin een oude soldaat tegen die net doet of ie de schoentjes zwart wil poetsen en dan laten ze vanzelf los.

Het zien van The Red Shoes is een must voor elke vintage filmliefhebber.

Een prachtig visuele traktatie met uiteraard een heleboel ballet, prachtige decors en kostuums.

Ik ben echter toch wel blij dat ik er tijdens de feestdagen niet aan toe was gekomen.

Vicky hakt weliswaar haar voeten er niet af, het thema van de bezitterige Lermentov en uiteindelijk Vicky's grote opoffering zijn toch wel wat erg duister voor in een tijd van het jaar waarin juist het licht centraal staat.

1 Marius Goring heeft ook meegedaan met de 1967 Doctor Who serial The Evil of the Daleks dus als het eventueel mogelijk is ga ik daar eens naar op zoek.