Good Dame (1934)

Op zaterdag doen we de zaterdagmorgenfilm... nou ja niet altijd maar deze morgen wel.
Ik was een beetje doelloos op Tumblr mijn dash heen en weer aan het scrollen, zoals men dat wel doet en ik zag deze prachtige foto van één van mijn liefjes Fredric March voorbij komen van de film Good Dame

bedankt lars134

Een wat minder bekende Pre-code uit 1934, geregiseerd door Marion Gering waarin Fredric schittert samen met de geweldige en altijd lieflijke Sylvia Sidney.

Sylvia speelt een onschuldige showgirl, Lillian of Lillie Taylor, die ontslagen is van haar laatste baantje en terwijl ze op het kermisterrein wat rondloopt wordt haar tas gestolen en heeft ze geen geld meer om naar Chicago af te reizen.  Ze neemt noodgedwongen een baantje aan als "cooch girl" op de kermis, iets wat in het stadje waar de kermis was neergestreken verboden is vanwege dat dit onzedig wordt bevonden.

Ze heeft nog niet gedanst of de politie komt een inval doen en ze wordt gearresteerd en moet 50 dollar borg betalen, iets wat ze niet heeft.

Maar eventjes ervoor heeft ze kennis gemaakt met Mace Townsly (Fredric) een horkachtige

oplichter, die op de kermis een soort van "balletje balletje" speelt maar dan met kaarten. Fredric speelt deze rol met flair en een zwaar Chicago accent.

Al vanaf het eerste moment heeft deze Mace een zwak heeft voor haar wat hij noemt "Good Dame" en blijkt uiteindelijk toch niet zo'n hork te zijn als dat hij doet voorkomen. Hij voelt zich ook een beetje schuldig omdat haar tas niet zomaar door iemand was gestolen maar door zijn handlanger "Spats".

Met gevaar voor eigen leven scharrelt hij de 50 dollar borgtocht bij elkaar en voorkomt zo dat Lillie zes maanden in de gevangenis moet gaan zitten.

Ze wordt vrijgelaten met de opdracht van de rechter dat ze zo snel mogelijk de stad verlaat en anders moet ze toch nog het gevang in.

De nogal louche baas van de kermis, daar waar het geld vandaan was gestolen, laat dat niet op zijn kop zitten en zet Lillie de trein uit en Mace die anders waarschijnlijk in elkaar zou worden of erger springt eruit.

Op elkaar aangewezen zetten Mace en Lillie  samen een zwendeltje op en proberen zo wat geld te verdienen om Lillie de stad uit te krijgen. Maar willen ze eigenlijk wel afscheid van elkaar nemen?

IMDB staat deze film onder drama maar ik vond 'm eigenlijk meer onder romantische komedie met drama en misdaad elementen vallen. Voornamelijk door de woordenwisselingen die Lillie en Mace met elkaar hebben.

Mace: Hello, Townie.
Lillie: The big insurance shot. Pick up your feet and walk with them, Wisey.
Mace: Listen, baby, I'm hep now.
Lillie: To what?
Mace Your gag. You're a chorine. Why the sleigh ride?
Lillie: Maybe I thought you were Santa Claus.
Mace: Do I look like Santa Claus?
Lillie: You look like something I don't believe in.
Mace: Crackin' dame, eh?
Lillie: Oh, I crack a nut from time to time.
Mace: Why didn't you tell me you was a chorine?
Lillie: You were too young to be told.
Mace: Well, I been places.
Lillie: Yeah but I bet never to the same place twice. Guys like you think just because a girl's in the chorus all you gotta do is buy her a dish of chow mein.
Mace: Listen, I was ready to shoot the bankroll on you. It ain't my fault if you short change yourself.

Voor mij was het een goede keuze voor de zaterdag morgen en ik heb 'm op Letterboxd een hartje gegeven omdat ik van heb genoten maar ik denk dat je wel een beetje een Fredric March en Sylvia Sydney fan moet zijn om 'm te kunnen waarderen.

The Avengers: Age of Ultron

Ik heb het al eens eerder vermeld maar ik zal ik het nu nog maar eens doen...
Ik hou er niet van dat de meeste leuke (blockbuster) films die tegenwoordig in de bios draaien in 3d zijn.
Hoewel ik er niet zoveel problemen mee heb als een vriendinnetje die blind is aan één oog (waardoor 3d gewoon niet werkt, probeer maar eens één oog dicht te doen dan zul je zien dat de diepte verdwijnt) en mijn andere vriendinnetje die epilepsie heeft, krijg ik persoonlijk van 3d "alleen maar" hoofdpijn en is het nogal vermoeiend vanwege de vele prikkels die op me af komen. Daar komt ook nog eens bij dat ik een brildrager ben en het gewoon ook super oncomfortabel is om met twee brillen op je neus te zitten.
Helaas draait de nieuwste Marvel film, The Avengers: Age of Ultron niet in 2d dus zit er als fan en volger van Agents of S.H.I.E.L.D. niets anders op dan toe te geven en met voldoende drinken en een doos Paracetamol naar de bioscoop te togen.

De brillen die we al eerder voor Star Trek: Into Darkness hadden gekocht waren ook geschikt voor deze voorstelling dus konden we die gewoon hergebruiken en konden we zo twee euro besparen. Helaas betekend "voldoende drinken" ook een volle blaas op een ongelegen moment en omdat er in Pathé de Munt geen pauzes zijn moest ik een stukje film missen toen ik razendsnel naar boven en weer terug moest rennen om een plas te doen.

De film zelf was erg leuk, ik weet niet zo goed hoe ik 'm kan beschrijven zonder spoilers maar ik ga het toch proberen.

Het was waarschijnlijk moeilijk om de eerste Avengers film te evenaren en daarom denk ik dat Joss Whedon er voor heeft gekozen de karakters, de "mensen"  achter de Avengers wat meer uit te diepen. Hierdoor ontstaat er meer binding tussen de toeschouwer en de karakters en als fervente Buffy fan weet ik als geen ander hoe "gemeen" Joss Whedon kan zijn dus was ik de hele tijd bang dat een lid van het team er aan zou gaan.

"The Big Bad", om maar even in Buffy sferen te blijven, wordt vertolkt door James Spader, van wie ik al hou sinds White Palace.  Die zowel fysiek (Gollem style) als met zijn prachtige fluwelen stem aan robot Ultron diepte geeft zoals alleen James Spader dat kan ♥

Daarnaast maken we kennis (voor wie de comics niet kennen of voor wie Captain America: The Winter Soldier niet helemaal uit heeft gezien) met een aantal nieuwe coole karakters, zijn er grootse gevechten, stoere stunts en lekker veel explosies en lazers en er is zelfs af en toe een beetje romantiek...een beetje vreemde "Heb ik soms iets gemist?" romance maar toch dankzij hoe het uiteindelijk is aangepakt zeker niet onaangenaam.

En natuurlijk zoals altijd de cameo van "Stan the man" 

Al met al was deze film toch best wel de moeite waard. 

Joan Baez

Ik heb deze gevonden in één van de kringloopwinkels hier in Amsterdam Noord, Kringloop Milieu Brigade aan de Slijperweg nr. 18.

Voor maar een euro!
Volgens de hoes en Discogs is dit een Duitse versie van haar eerste lp, uitgebracht in 1960  maar bij Discogs staat niet van wanneer maar aangezien hij gewoon van “Vanguard” is en de staat van de lp denk ik dat het toch echt wel een échte jaren 60 vondst is.
Joan Baez is al een tijdje een lievelings-zangeres van mij, vanwege haar hoge stemgeluid en manier van zingen. Ik zing altijd erg graag een riedeltje met haar mee.
Op deze lp staat  Silver Dagger wat naast Diamonds And Rust (over haar problematische relatie met Bob Dylan) een favoriet liedje is.
Silver Dagger is een tradioneel volksliedje dat gaat over een moeder die haar dochter wil beschermen tegen hartzeer.

Don't sing love songs; you'll wake my mother
She's sleeping here, right by my side
And in her right hand, a silver dagger
She says that I can't be your bride.

All men are false, says my mother
They'll tell you wicked, lovin' lies
The very next evening, they'll court another
Leave you alone to pine and sigh.

My daddy is a handsome devil
He's got a chain five miles long
And on every link a heart does dangle
Of another maid he's loved and wronged.

Go court another tender maiden
And hope that she will be your wife
For I've been warned and I've decided
To sleep alone all of my life.

Gidget (1959)

Sally Field

Onderwijl te maken te hebben met wat persoonlijk gedoe, het starten met het kijken van het derde seizoen van The Man from U.N.C.L.E., bingewatching Unbreakable Kimmy Schmidt op Netflix en het ontwikkelen van een ernstige crush op ALLE VIER de musketiers van de BBC serie The Musketeers  heb ik het voor mekaar gekregen verslaafd te raken aan de tv-serie Gidget. Sally Field haar eerste rol.

De echte  "Gidget", Kathy Kohner

Vanwege al die series had ik al een tijdje geen films meer gezien en vond ik het wel weer eens tijd. 
Dus had ik besloten de eerste film, waar het Gidget fenomeen mee is begonnen, te proberen. Na de deze film en voor de serie komen nog Gidget Goes to Rome (1963) en Gidget Goes Hawaiian (1961)

Gidget is een portmanteau van girl en midget. Deze bijnaam dankt ze aan het feit dat ze nogal klein van stuk is. Het is gebaseerd op een echt meisje, Kathy Kohner, en haar avonturen in de Californische surf scene in de jaren 50. Haar vader, Frederick Kohner heeft over haar leven een aantal boeken geschreven en daar zijn dan de films en de serie weer op gebaseerd.



Terwijl de tv-serie  zich afspeelt in het midden van de jaren 60 is de speelfilm van de late jaren vijftig en hij voelt ook echt 50s aan. Gidget wordt in de eerste film gespeeld door een supersnoezige Sandra Dee,  ja diezelfde van het Grease liedje!

Hoewel ik wel denk dat de film voor die tijd best wel modern was. Ik heb nog verder geen andere film uit de jaren 50 gezien waar meisjes zo openlijk over seks praten, je weet wel in die Amerikaanse jongeren films dat ze het hebben over "1st base"...en over borsten en hoe je grotere kan krijgen. 

Ik was ook soort van verbaasd dat Gidget in de film een moeder heeft. Die ook best wel ruimdenkend is . In de tv serie er is geen moeder, maar ze heeft een zus en een voor psychologie lerende zwager.Ennn een vader en in de serie is hij de ruimdenkende. 

 

Sandra Dee

Gidget (1959) was alleen maar vernieuwend omdat het één van de of DE eerste film was die surf cultuur liet zien maar verder is ie toch wel wat zoetig en ook redelijk voorspelbaar. Je ziet al van mijlen ver aankomen wat er gaat gebeuren en wie met wie gaat zoenen maar dat is helemaal niet zo erg. Ik raad deze film aan voor grijze saaie zondagmiddagen om deze wat minder saai en grijs te maken.